نقش گروه های مرجع در برساخت کیفیت زندگی شهری

پژوهش حاضر با هدف سنجش تطبیقی چرایی و چگونگی نقش گروه های مرجع در سطوح ساختی و کنشی در برساخت کیفیت زندگی شهری و با بهره مندی از رویکرد نظری تلفیقی جامعه شناختی و روش ترکیبی هم زمان؛ از جامعه آماری مناطق ۱۰ و ۱۷ شهرداری شهر تهران، به شیوه های نمونه گیری خوشه ی فضایی و G power، تعداد ۳۱۵ خانوار را انتخاب و پیمایش نموده تا واریانس کیفیت زندگی ساکنان مناطق مزبور را توصیف و نقش مستقیم و غیرمستقیم گروه های مرجع را در برساخت کیفیت زندگی شهری آنان تطبیق و تبیین نماید. یافته های کیفی گونه های خاصی از گروه های مرجع را طبقه بندی نمود و تفاوت های کالبدی بسیار متمایز کننده ی را در فضای شهری نشان داد و یافته های کمی پژوهش هم نشان می دهد، اولویت ساکنان محله ی هاشمی (منطقه ۱۰)، در انتخاب گروه های مرجع، به طور عمده سنتی و مذهبی و محله یافت آباد (منطقه ۱۷)، اقتصادی و مدنی است. میانگین کیفیت زندگی این دو محله به دلیل تفاوت گروه های مرجع شان، تفاوت معنی داری دارند. از طرفی ساکنان محله های پژوهشی که براساس متغیرهای زمینه ی، زیستی و ارتباطی شان، گروه مرجع خویش را انتخاب کردند، ابعاد ذهنی و عینی کیفیت زندگی شان را براساس الگوها، معیارها و قضاوت های گروه های مرجع شان برساخت می کنند (سطح کنشی) و از طرف دیگر گروه های مرجع از طریق فضای شهری و کالبدی محله ها، نقش موثری در برساخت کیفیت زندگی شهری دارند (سطح ساختی).

Keywords:

برساخت , فضای شهری , کیفیت زندگی , , گروه مرجع