کارکرد دانش حقوق در سبک همزیستی مسالمت آمیز

اصل همزیستی مسالمت آمیز، یکی از اجزاء بنیادین دانش حقوق علی الخصوص حقوق بین الملل معاصر به شمار می رود. که در سطوح بسیار گستردهی حقوقی و سیاسی، میدان عمل دارد. در واقع، خود مشتمل بر یک سری اصول و مصادیقی است که بر هم کاری و ارتباط بین ملت ها و جوامع مختلف استوار می باشد. از آنجا که حقوق دانش اجتماعی است و هدف عمده آن تحقق عدالت و نظم اجتماعی می باشد و از طرفی تحقق این دو هدف را زمانی می توان متصور شد، که افراد جامعه بشری زندگی بر پایه همبستگی و همزیستی را ترسیم نمایند. لذا در علم حقوق بر این منظور مصادیق را قانون گذاران ارائه نموده اند که با تحقق این مصادیق اصل همزیستی که در نهاد ابنای بشری نهفته است شکل گرفته و تا حدودی خواهشات و هوس های شیطانی انسان مهار می گردد. بر این منظور اندیشمندان حقوق اصولی را برای پایه ریزی همزیستی مسالمت آمیز میان افراد بشری ارائه نموده اند که مهم ترین این اصول را می توان اصل آزادی عقیده، برابری ملت ها، برابری دولت ها در سطح بین الملل، تعاون و همکاری با هم نوعان و وفای به تعهد و قراردادها نام برد. اصول مذکور را قوانین بین المللی به رسمیت شناخته و موادی را بر این مهم اختصاص داده اند. در این گذار در قوانین داخلی کشور افغانستان نیز به تبع از قواعد بین الملل مقنن از این اصول یاد نموده و موادی را بر این مهم اختصاص داده است. لذا تحقیق حاضر با روش تحلیلی و توصیفی به بیان اصول ذکر شده پرداخته و در سه فراز سازماندهی گردیده است.

Keywords:

همزیستی مسالمت آمیز , همبستگی , حقوق , صلح , عدالت , برابری