یادگیری و رضایت مندی کارورزان ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از ارائه درس ارتوپدی به دو شیوه ی آموزش سنتی و ترکیبی

مقدمه: آموزش پزشکی بالینی به سبب اثرگذاری نهایی در بهبود مراقبت از بیماران و کیفیت خدمات درمانی از اهمیت به سزایی برخوردار است. این مطالعه با هدف مقایسه یادگیری و رضایت مندی کارورزان ارتوپدی دانشگاه علوم اصفهان به دو روش آموزش سنتی و ترکیبی در سال تحصیلی ۱۳۹۷ انجام شد. روش ها: این پژوهش، یک مداخله آموزشی با طرح پس آزمون در سال تحصیلی ۱۳۹۷ بود که روی ۱۰۶نفر از کارورزان بخش ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. نمونه ها به صورت در دسترس انتخاب و با شیوه متوالی و غیر تصادفی به دو گروه آموزش ترکیبی (مجازی و بالینی) و آموزش سنتی (بالینی) تقسیم شدند. نمرات امتحان آسکی پایان بخش جهت بررسی میزان یادگیری و پرسشنامه محقق ساخته ابزاری جهت سنجش رضایت مندی آموزشی بود. سطح معنا داری کم تر از ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. نتایج: میانگین و انحراف معیار نمره امتحان آسکی گروه آموزش سنتی (۲۱/۲±۸۱/۱۷) و گروه آموزش ترکیبی (۷۶/۱±۷۵/۱۷) واختلاف معنادار نداشت (۸۵/۰=P). از نظر نمره کل رضایت مندی آموزشی و زیرگروه های آن شامل توانایی علمی ، پویایی و علاقه مندی، تقویت انگیزه و توانایی های علمی دانشجویان، ارتباط بین استاد و دانشجو در بخش و خارج از بخش، سیستم ارزیابی و بازخورد، برنامه ریزی درسی، مسائل اخلاقی و نظم و مقررات آموزشی  اختلاف معناداری بین نمره گروه آموزش سنتی (۸۳/۲۴±۰۴/۱۱۶) و گروه آموزش ترکیبی (۵۳/۲۶±۷۱/۱۴۷) دیده شد ( ۰۰۱/۰ < P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه و رضایت مندی کارورزان به نظر می رسد می توان با افزایش کیفیت آموزش مجازی و گسترش آن در رشته های بالینی پزشکی، به هدف نهایی یعنی بهبود کیفیت آموزشی و اثربخشی آن و همچنین ادامه روند آموزشی در بحران هایی مانند پاندمی کووید-۱۹ رسید.

Keywords:

learning , Medical Education , Virtual Education , Blended learning , Educational Satisfaction , Educational Quality , Orthopedics , یادگیری , آموزش مجازی , آموزش ترکیبی , رضایت مندی , آموزش بالینی , ارتوپدی , کارورزان پزشکی.