بررسی حکم فقهی حرفه آرایشگری

این پژوهش با موضوع بررسی فقهی آرایشگری و کسب در آمد از این طریق با هدف دستیابی به حکم فقهی آن انجام گرفته است. روش تحقیق در این پژوهش، روش تحلیل محتوا با رویکرد استنباطی است. داده های پژوهش حاضر و پژوهش های مشابیه نشان می دهد که از منظر فقهی، حکم فقهی مساله از جهت اتصاف آن به احکام خمسه یکدست نسیت. در مواردی مباح و در مواردی هم حرام است. حکم اولی در تزیین و آرایشگری با ملاحظه شرایطی اباحه است و در محیط و فضای خاص مانند مساجد و روابط میان فردی نظیر روابط زناشویی، نه تنها مباح که امری راجح و مستحب موکد است. اما تزیین و آراستگی اگر با تدلیس باشد مشمول ادله غش است و حرام می باشد در فقه از آن به تدلیس ماشطه یاد شده است. طبیعی است در موردی که اصل عمل مباح است تکسب به آن نیز مباح خواهد بود، اما در جای که اصل عمل حرام تکسب به آن نیز حرام است. در منابع فقهی از خالکوبی، تیز ومنظم کردن دندانها، وصل موی کسی به موی خود و زایل کردن موهای زاید از دست و صورت به عنوان عمل ماشطه یاد شده است. از نظر ادله حرمت هر یک از این اعمال ثابت نشده است برخی مکروه و برخی از مصادق تزیین و مباح می باشد مگر اینکه در مقام تدلیس باشد که مشمول ادله غش است و حرام می باشند. عمل جراحی پلاستیک اگر صرفا برای زیبایی باشد و یا امر عقلایی مانند علاج بیماری بر آن مترتب باشد و موجب ضرر معتدبه به نفس نباشد، اشکال ندارد؛ اما اگرعمل جراحی به گونه ای باشد که موجب اضرار به نفس از قبیل قتل، قطع عضو، تذلیل نفس و اتلاف مال زیاد باشد، اشکال دارد.

Keywords:

آرایشگری , مشاطه , تدلیس , تزیین , حکم فقهی