بررسی، ارزیابی و تدوین تاب آوری کاربری اراضی شهری بر پایه رویکرد توسعه پایدار (نمونه موردی: منطقه ی ۱ تهران)

کلان شهرها، محل تراکم بالای جمعیت و پدیده های انسان ساخت هستند. در صورت وقوع سیل و زلزله در کلان شهرها و نبود آمادگی برای مقابله با این بلایای طبیعی، احتمال بروز خسارات جانی و مالی بالا می رود. به منظور جلوگیری ازاین امر، استفاده از رویکردتاب آوری کاربری اراضی شهری از اهمیت و ضرورت دو چندانی برخوردار می گردد. هدف کلی از پژوهش حاضر، بدست آوردن عوامل تاثیرگذار در میزان تا ب آوری کاربری اراضی شهری با رویکرد توسعه پایدار و تعیین میزان اهمیت نقش هر یک ازمعیارهای تاب آوری و بررسی آن ها درمنطقه ی ۱شهر تهران، که دارای جمعیت زیاد وموقعیت ویژه ی زمین شناسی است، می باشد.روش تحقیق این پژوهش، توصیفی تحلیلی، و ماهیت آن کاربردی است. در این پژوهش، ابتدا مبانی نظری تحقیق از طریق جمع آوری اطلاعات و مطالعات اسنادی صورت پذیرفت. در ادامه به منظور بررسی میزان تاب آوری کاربری اراضی، معیارهای تا ب آوری براساس نظرات کارشناسان و بررسی پژوهش های قبلی صورت گرفته، تعیین گردید. سپس به کمک ۱۵ نفر از اعضای متخصص که در حوزه ی برنامه ریزی محیط زیست، برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی روستایی و شهرسازی تخصص داشته اند، مقایسات زوجی شاخص ها صورت پذیرفته است. همچنین به منظور ارزیابی و بررسی نهایی میزان تاب آوری، از روش FAHP، سیستم اطلاعات جغرافیایی(GIS) و Idrisi، TOPSIS و SWOTبهره گرفته شده است

Keywords:

کلان شهرها'' , ''تاب آوری'' , ''کاربری اراضی شهری'' , '' توسعه پایدار''