مسکن انعطاف پذیر، رویکردی به همسازی معماری و کیفیت زندگی

خانه های مسکونی چند نسلی که رکن اصلی آن انعطاف پذیری در کالبد و عملکرد بنا است، روشی برای ساخت مسکن از پیش برنامه ریزی شده یا به عبارتی خانه ای برای آینده می باشد. انعطاف پذیری واحد مسکونی درصدد حفظ رضایت ساکنین و افزایش کیفیت زندگی افراد خانه در بازه های زمانی مختلف می باشد. در همین راستا با افزایش رضایتمندی ساکنین از محل زندگی خود، کیفیت و کمیت های مورد نیاز محیطی افزایش یافته و بستری مناسب تر برای خانواده به عنوان مهم ترین واحد اجتماعی ایجاد می شود و همچنین رسیدن به کیفیت مناسب خانه ای برای زندگی، نه خانه ای صرفا به عنوان سرپناه توجه ویژه ای نسبت به سایر روش های ساخت مسکن دارد. تحقیق حاضر به دنبال شناسایی میزان انعطاف پذیری معماری مسکن می باشد. شیوه تحقیق در این مقاله پیمایشی و روش استدلال استقرایی است و با مرور متون و منابع مکتوب و نیز بررسی نمونه های موجود سعی بر آن است تا به نتایجی مطلوب و قابل استناد برای ارزیابی انعطاف پذیری دست یافت، سپس با هدف توجه به نیاز و خواست متفاوت و متغیر استفاده کنندگان از این فضاها در جهت ارائه طرح، پلان و همسو با نیاز کاربر به یک سری معیار در طراحی انعطاف پذیر رسید. این پژوهش کاربردی با روش توصیفی- تحلیلی ضمن تاکید بر فاکتور مشارکت مردمی و با مطالعات میدانی با هدف ارائه ی الگوی مفهومی و عملیاتی طراحی مسکن در شهر شکل گرفته است. ابتدا مبانی تئوریک و نظری معماری انعطاف پذیر بررسی شده است، شاخص ها تعیین گردیده، سپس در مرحله بعد مسائل عینی و کاربردی لحاظ شد و در نهایت پس از اخذ نتایج و بررسی سوالات تحقیق، با استفاده از نرم افزارهای طراحی در معماری فضاهای معماری انعطاف پذیر پیشنهاد گردیده است. به صورتی که بتوان آن را عملیاتی نمود. نتایج تحقیق نشان می دهد که در سال های اخیر با توجه به بالا رفتن ارزش زمین توجه به معماری انعطاف پذیر افزایش یافته اما در حال حاضر فاصله زیادی تا شرایط مطلوب وجود دارد.

Keywords:

معماری , مسکن انعطاف پذیر , سازگاری , تغییرپذیری , تطبیق پذیری