اثربخشی درمان وجودگرا- انسان مدار بر پذیرش خود و رضایت زناشویی زنان مبتلا به سرطان پستان

زمینه و هدف: یکی از شایع­ترین سرطان­ها در کشور ایران، سرطان پستان می باشد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان وجودگرا-انسان­مدار بر پذیرش خود و رضایت زناشویی زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد. روش کار: این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس از آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان شهید رحیمی شهر خرم­آباد در سال ۱۳۹۹ بودند که از این میان در هر گروه (آزمایش و گواه) ۱۵ نفر به صورت تصادفی اختصاص داده شدند، و به پرسشنامه پذیرش خود (USAQ) و پرسشنامه رضایت زناشویی (ENRICH) پاسخ دادند. سپس، گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ای تحت مداخله قرار گرفتند. پس از مداخله از هردو گروه پس آزمون گرفته شد و مجدد بعد از دو ماه هر دو گروه پیگیری شدند. روش تجزیه وتحلیل داده­ها، آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بود. نتایج: نتایج تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر نشان داد اثر متقابل گروه و زمان معنادار بود. بنابراین متغیر پذیرش خود در سطح معناداری (۷۷/۵=F، ۰۱/۰>p) و متغیر رضایت زناشویی در سطح معناداری (۹۷/۱۳=F، ۰۱/۰>p)  افزایش داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژهش، درمان وجودگرا- انسان­مدار بر پذیرش خود و رضایت زناشویی بیماران مبتلا به سرطان پستان اثر معنادار دارد. لذا پیشنهاد می شود علاوه بر مشکلات جسمانی این جمعیت، به مسائل روان شناختی آنها نیز توجه شود و در کنار دارودرمانی، درمان های روان شناختی و از جمله رویکرد وجودگرا- انسان­مدار، مد نظر قرار گیرد.

اثربخشی درمان وجودگرا- انسان مدار بر پذیرش خود و رضایت زناشویی زنان مبتلا به سرطان پستان Keywords:

Existential-Humanistic Therapy , Self-Acceptance , Marital Satisfaction , Breast Cancer , درمان وجودگرا-انسان مدار , پذیرش خود , رضایت زناشویی , سرطان پستان