بهبود کارایی مصرف آب چغندرقند (Beta vulgaris L.)با کاربرد ورمی کمپوست و محافظ های گیاهی

چکیده اهداف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثرات متقابل ورمی کمپوست و محافظ های گیاهی روی پاسخ های فیزیولوژیکی چغندرقند در سطوح مختلف آبیاری انجام گردید.   مواد و روش ها: این پژوهش به­صورت آزمایش اسپلیت پلات فاکتوریل در دو سال زراعی انجام گرفت. کرت های اصلی شامل آبیاری در ۳۰ (کم­آبی شدید)، ۵۰ (کم­آبی متوسط)، ۷۰ (آبیاری نرمال) و ۹۰ درصد (آبیاری اضافی) ظرفیت زراعی بودند. کرت های فرعی شامل ورمی­کمپوست (صفر و ۷ تن در هکتار) و محافظ های گیاهی شامل آب مقطر (شاهد)، روی (۵ میکرومول)، سیلیکون (۴ میلی مول)، گلایسین­بتائین (۴ میلی مول) و اسیداسکوربیک (۵/۰ میلی مول) بود.   یافته ها: عملکرد ریشه در گیاهان آبیاری شده در ۷۰ درصد ظرفیت زراعی بیشتر از سایر تیمارها بود که منتج به افزایش کارایی مصرف آب، کارایی استفاده از آبیاری و کارایی تعرق برای عملکرد ریشه شد. همچنین، عملکرد و وزن خشک ریشه ها بوسیله کاربرد محافظ های گیاهی افزایش یافت. محافظ های گیاهی و ورمی کمپوست تاثیری بر کارایی مصرف آب عملکرد ریشه در ۷۰ و ۹۰% ظرفیت زراعی نداشتند، اما کارایی مصرف آب بوسیله گلایسین­بتائین در ۵۰% ظرفیت زراعی، و سیلیکون و گلایسین­بتائین در ۳۰% ظرفیت زراعی به همراه کاربرد ورمی­کمپوست افزایش یافت. اثرگذاری گلایسین­بتائین برای کارایی مصرف تعرق و عملکرد قند بیشتر از سایر تیمارها بود. بیشترین عملکرد ریشه در تیمار۷۰% ظرفیت زراعی بدست آمد و کاربرد محافظ های گیاهی و ورمی کمپوست عملکرد ریشه را نسبت به شاهد افزایش دادند.   نتیجه گیری: استفاده از ورمی­کمپوست و محافظ های گیاهی (بویژه گلایسین بتائین و اسیداسکوربیک) در تعدیل تنش های آبی برای تولید پایدار چغندرقند موثر بودند. کاراترین محافظ گیاهی برای تحمل تنش و پایداری عملکرد گلایسین بتائین بود.

بهبود کارایی مصرف آب چغندرقند (Beta vulgaris L.)با کاربرد ورمی کمپوست و محافظ های گیاهی Keywords:

آبیاری , بیوماس , تعرق , تنش , کارایی مصرف آب