مطالعه پایداری عملکرد دانه نخود تیپ دسی در محیط های مختلف و معرفی لاین های امید بخش

اهداف: اصلاح و معرفی ارقام پیروز و کاکا به بیش از چهل سال قبل برمی­گردد. هدف از این بررسی دستیابی به ژنوتیپ های پرمحصول نخود سیاه، پایدار و سازگار به کشت دیم بهاره در مناطق مرتفع غرب کشور بود.   مواد و روش­ها: در این پژوهش ۱۸ لاین انتخابی نخود تیپ دسی، همراه با دو رقم کاکا و پیروز به عنوان شاهد در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در ۳ تکرار به مدت ۳ سال (۹۷-۱۳۹۴) در چهار ایستگاه تحقیقاتی کشور (کردستان، مراغه، ارومیه و زنجان) کشت و مورد مقایسه قرار گرفتند. محاسبات آماری بر اساس عملکرد دانه در هر پلات به روش تجزیه واریانس ساده و مرکب انجام شد. برای تعیین اثر متقابل ژنوتیپ در محیط بر عملکرد دانه، داده­ها با استفاده از مدل AMMI و بای پلات GGE تجزیه شدند.   یافته­ها: نتایج این تحقیق نشان داد که دو مولفه اصلی اول معنی­دار بودند. تقسیم­بندی مجموع مربعات کل مشخص ساخت که اثر ژنوتیپ و به دنبال آن اثر متقابل G×E و اثر محیط به ترتیب منابع تغییر برجسته در این تجزیه بوده و گروه­های محیطی متفاوت را مشخص کردند. بر اساس نتایج تجریه بای­پلات GGE، تعدادی لاین جدید که از نظر میزان عملکرد دانه و پایداری محصول قابل رقابت با رقم پیروز بودند شناسایی شدند. نتیجه­گیری: اثرمتقابل ژنوتیپ در محیط نقش اساسی در شناسایی و معرفی دو لاین امید بخش G۲ (IDDMAR-۲۰۱۲-۳۲) و G۱ (IDDUR-۲۰۱۲-۱۲) با عملکرد بالا، پایداری مطلوب و بازارپسندی مناسب ایفا نمود. این ژنوتیپ­ها را می­توان پس از بررسی­های تکمیلی  به عنوان جایگزین رقم پیروز به کشاورزان نخودکار معرفی کرد.

Keywords:

اثر ژنوتیپ×محیط , سازگاری عملکرد , مدل AMMI , بای­پلات GGE , نخود