بررسی تاثیر حداکثر اکسیژن مصرفی بر شاخص های پویایی اکسیژن دوره ریکاوری پس از فعالیت بیشینه پیوسته در زنان بسکتبالیست

مقدمه: دوره ریکاوری، دوره جدایی ناپذیر پس از ورزش است که در این دوره میزان متابولیسم بالاتر از سطوح استراحتی است. درک چگونگی پویایی اکسیژن مصرفی در دوره ریکاوری با استفاده از شاخصه های آن، پس از فعالیت ورزشی می تواند به مربیان، ورزشکاران و بیماران با درجات مختلف نارسایی های قلبی در طراحی برنامه تمرینی کمک کند. بر همین اساس هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر حداکثر اکسیژن مصرفی بر شاخص های پویایی اکسیژن دوره ریکاوری پس از فعالیت بیشینه پیوسته در زنان بسکتبالیست می باشد. مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه، ۷ زن بسکتبالیست نخبه با میانگین سنی ۵/۱ ±۲۱ سال، وزن ۷/۵±۷۱/۶۰کیلوگرم، قد ۶/۵±۳/۱۶۸ سانتی متر، شاخص توده بدنی ۷/۱ ±۷/۲۱ و حداکثر اکسیژن مصرفی ۴/۳ ± ۴/۴۱ میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه به صورت نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده های شاخص های پویایی اکسیژن دوره ریکاوری از دستگاه سنجش گازهای تنفسی (GAS ANALYZER) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون Paired t در سطح معنی­داری ۰۰۵/۰= P استفاده گردید. نتایج: پس از فعالیت بیشینه پیوسته، در نصف زمان ریکاوری اکسیژن (۰۰۵/۰= P) و نصف زمان ریکاوری نبض اکسیژن (۰۰۱/۰= P) تفاوت معنی­داری مشاهده شد. بحث: آزمودنی هایی که حداکثر اکسیژن مصرفی بالاتری دارند، پویایی اکسیژن سریع تر و نصف زمان ریکاوری کوتاه تری داشته و بازگشت به حالت اولیه در آنان سریع تر است.   کلید واژه ها: پویایی اکسیژن دوره ریکاوری، حداکثر اکسیژن مصرفی، فعالیت بیشینه پیوسته.