ارتباط بین فعالیت عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی با زمان رسیدن به پایداری

مقدمه: کنترل پوسچر، مولفه کلیدی برای انجام فعالیت های روزمره و فعالیت های ورزشی می باشد. عضلات اندام تحتانی نقش مهمی در حفظ پایداری دارند. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین سطح فعالیت برخی عضلات منتخب پروگزیمال و دیستال (سرینی میانی و ساقی قدامی) اندام تحتانی با زمان رسیدن به پایداری در تکلیف پرش- فرود تک پا بود.مواد و روش ها: ۲۰ دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی در این مطالعه شرکت کردند. سطح فعالیت عضلات با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی و زمان رسیدن به پایداری آزمودنی ها در راستای داخلی- خارجی (Medial-lateral یا ML)، قدامی- خلفی (Anterior- posterior یا AP) و کلی (RV یا Resultant Vector time) با استفاده از صفحه نیرو در حرکت پرش- فرود تک پا ارزیابی شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون همبستگی Pearson در سطح معنی داری ۰۵/۰ > P استفاده گردید.یافته ها: بین سطح فعالیت عضله ساقی قدامی و زمان رسیدن به پایداری در هر سه راستا، ارتباط معنی داری وجود نداشت (۰۵/۰ < P). همچنین نتایج نشان داد که بین سطح فعالیت عضله سرینی میانی با زمان رسیدن به پایداری در راستای قدامی- خلفی و حالت کلی ارتباط معنی داری وجود ندارد (۰۵/۰ < P)، اما ارتباط معنی داری بین سطح فعالیت عضله سرینی میانی و زمان رسیدن به پایداری در راستای داخلی- خارجی یافت شد (۰۵/۰ > P).نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می کند که فعالیت کمتر عضله سرینی میانی ممکن است منجر به عملکرد ضعیف بر روی اعمال تعادل عملکردی شود. بنابراین بهبود عملکرد عضله سرینی میانی ممکن است منجر به بهبود در کنترل پوسچر در راستای داخلی- خارجی گردد.

Keywords:

Gluteus medius muscle , Tibialis anterior muscle , Time to stabilization , Jump-landing task