تاثیر تمرینات جسمانی بر میزان فرسودگی شغلی پرستاران

مقدمه: فرسودگی شغلی، سندرمی مشتمل بر خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و عدم توانایی فردی می باشد. پرستاران به دلیل مواجهه با استرس های فیزیکی، روانی و هیجانی به شدت در معرض فرسودگی شغلی می باشند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر ۸ هفته تمرینات جسمانی بر میزان فرسودگی شغلی پرستاران بود. مواد و روش ها: بدین منظور از پرسش نامه Maslash and Jackson استفاده گردید. این پرسش نامه در بین ۲۴ نفر از پرستاران در دو مرحله، یک بار قبل از شروع و دیگر بار بعد از اتمام ۸ هفته تمرینات ورزشی توزیع گردید و سپس داده ها توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین مربوط به خستگی عاطفی و مسخ شخصیت بعد از ۸ هفته تمرینات اصلاحی کاهش یافت (۰۱/۰ > P). همچنین میانگین مربوط به موفقیت فردی افزایش یافت (۰۰۱/۰ > P). در مورد اولویت بندی تغییر عوامل نتایج آزمون Friedman نشان داد، عامل خستگی عاطفی تغییرات بیشتری نسبت به توانایی فردی و مسخ شخصیت دارد (۰۵/۰ > P). نتیجه گیری: میزان فرسودگی شغلی در پرستاران در سطح متوسط و رو به بالایی است و با توجه به تاثیر آن در عملکرد شغلی، خانوادگی، فردی و نیز اثر آن بر غیبت از کار و بازنشستگی زود هنگام، باید بر روش های پیشگیری یا کاهش آن توسط تمرینات ورزشی تاکید داشت. کلید واژه ها: تمرین ورزشی، فرسودگی شغلی، پرستاران