مقایسه ی تاثیر فوری ارتوز AFO مرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی بر پارامترهای راه رفتن در افراد مبتلا به بیماری ام اس

مقدمه: بیماری ام اس، بیماری خودایمنی سیستم اعصاب مرکزی است. در اغلب موارد در اثر این بیماری، عصبهای نخاعی و عصبهای بینایی آسیب می بینند. درمان ارتوزی در این بیماران، با توجه به ضعف عضلات مچ و هیپ و به دنبال افتادگی مچ پا بصورت متداول استفاده از AFO می باشد. بازخورد برخی از بیماران و همینطور نظر دست اندرکاران حاکی از آنست که بسیاری از بیماران از ارتوز AFO استفاده نمی نمایند. از طرف دیگر ارتوزی به نام لگنی- مچ پایی با ادعای کاهش مشکلات این گروه از بیماران در منابع طرح شده که در ایران تاکنون ساخته نشده است. مواد و روش ها: در این مطالعه ۱۷ فرد مبتلا به بیماری ام اس با درگیری یکطرفه در اندام تحتانی شرکت کردند. پارامتر های راه رفتن شامل سرعت و تقارن گام پس از آزمون ۲ دقیقه ای راه رفتن در حالت بدون ارتوز و با ارتوز AFOمرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی محاسبه گردید. تاثیر شاخص جثه، میزان اثربخشی ارتوز و رضایت از طریق پرسشنامه نیز در این افراد مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون tزوج نشان می دهد، سرعت راه رفتن و تقارن گام در هنگام استفاده از ارتوز لگنی – مچ پایی در مقایسه با ارتوزAFOمرسوم دارای اختلاف معنادار می باشدP<۰.۰۰۱)). همچنین میزان رضایت از ارتوز AFO مرسوم با ارتوز لگنی-مچ پایی نیز دارای اختلاف معنادار است. در ارتباط با تاثیر شاخص جثه با اثربخشی مداخلات انجام شده بر روی سرعت و تقارن گام، اختلاف آماری معناداری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که ارتوز لگنی– مچ پایی بصورت آنی، در بیماران ام اس با ضعف عضلات مچ پا و هیپ سبب بهبود در تقارن گام و افزایش سرعت راه رفتن می گردد. همینطور به نظر می رسد شاخص جثه عامل اثرگذاری در تجویز این ارتوز نمی باشد. کلید واژه ها:مولتیپل اسکلروزیس، ام اس، ارتوز، ارتوز لگنی- مچ پایی، AFO.