تاثیر تمرین دو تکنیک دست در کاراته برکاهش حرکات کلیشه ای دست یک پسر اتیستیک خاص: پژوهش موردی

مقدمه: رفتارهای کلیشه ای یکی از ویژگی های مهم کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم (Autism) می باشد. این رفتارها با نقصان در فرایند یادگیری، اکتساب مهارت های اجتماعی، افرایش استرس در خانواده و رفتارهای خودآزار دهنده مرتبط می باشند. بنابراین درمان این رفتارها از اهمیت بسزایی برخوردار است. هدف اصلی از پژوهش حاضر، تاثیر آموزش دو تکنیک دست در کاراته به بهبود حرکات کلیشه ای دست یک پسر اوتیستیک بود. مواد و روش ها: شرکت کننده پژوهش حاضر یک پسر ۱۰ ساله مبتلا به اختلال اوتیسم بود. مرحله مداخله که در آن شرکت کننده به تمرین دو تکنیک رزمی دست (۳ ماه، ۳۶ جلسه) به همراه ۱۴ کودک در روزهای فرد می پرداخت، قبل و بعد از دو مرحله خط پایه که بدون تمرین صورت می گرفت، اعمال گردید. فراوانی بروز حرکات کلیشه ای دست توسط مشاهده کننده در دوره های ۱۵ دقیقه ای بلافاصله قبل و بعد از تمرین در حالی که شرکت کننده مشغول به فعالیت های منظم کلاسی بود، مورد بررسی قرار گرفت. مشاهده همچنین در روزهای بدون تمرین در دوره های زمانی مشابه در تمامی مراحل انجام گرفت. یافته ها: آموزش دو تکنیک دست کاراته به کاهش ۱۲/۴۴ درصدی حرکات کلیشه ای دست کودک اوتیستیک منجر شد. نتیجه گیری: تمرین دو تکنیک دست در کاراته می تواند منجر به کاهش چشمگیر حرکات کلیشه ای دست کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم شود. بنابراین بر پایه یافته این پژوهش پیشنهاد می گردد شرکت در رشته های رزمی در برنامه هفتگی کودکان مبتلا به اختلال ا وتیسم که دارای حرکت کلیشه ای دست هستند، قرار گیرد. کلید واژه ها: زوکی، گدان بارای، کاراته، اوتیسم، حرکات کلیشه ای