بررسی عشق سعدی براساس نظریه رواندرمانگری اگزیستانسیال اروین یالوم

گسترش چشمگیر مدلها و شبکههای ارتباطی؛ همچنین تنوع نیازهای زیستی و فرهنگی باعث از بینرفتن مرزهای قراردادی رشتهها و علوم بهویژه علومانسانی شدهاست. امروزه باتوجه به افزایش مشکلات روانی و بالارفتن آمار خودکشی، بشر نیازمند روشهایی است، تا با استفاده از آن بتواند گنجایش روانی افراد را بالاببرد. بنابراین برای کمک به نظریهسازی در رشتههایی چون رواندرمانی نیاز به بهرهمندی از علومی نظیر ادبیات هستیم؛ زیرا رواندرمانی مبتنی بر ادبیات بهعلت وجود آموزههای تعلیمی، اخلاقی و دینی، میتواند خدمات شایستهای به رواندرمانگری کند. سعدی متفکر بزرگی که بهخاطر بیان، حکمت اخلاقی و مشرب فلسفی خود شهرت جهانی پیداکردهاست، در آثار خود به بیان ارتباط و معنای واقعی عشقورزی پرداختهاست. در پژوهش حاضر با روشهای توصیفی-تحلیلی، مبتنی بر مطالعات میانرشتهای به بررسی عشق در افکار سعدی با رویکرد رواندرمانگری اگزیستانسیال یالوم پرداختهشدهاست. هدف اصلی پژوهش پاسخ به این سوال است که سعدی و یالوم چگونه به انسانها کمکمیکنند، تا از طریق عشق و ارتباط با دیگری، با تنهایی اگزیستانسیال خود در زندگی کنار بیایند یا خود را از آن برهانند؟ یافتههای پژوهش نشانمیدهد، باوجود تفاوت فرهنگی و بعد زمانی-مکانی، هر دو اندیشمند با زبان و شیوهای تقریبا یکسان به بیان برقراری ارتباط با دیگری از طریق «عشق عاری از نیاز» پرداختهاند.

Keywords:

سعدی , ارتباط , عشق , یالوم , رواندرمانگری اگزیستانسیال