بررسی اثربخشی برنامه درسی مبتنی بر علوم اعصاب شناختی بر بهبود کارکردهای اجرایی و حافظه فعال دانش آموزان ابتدایی دارای اختلال یادگیری ریاضی شهر شیراز

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه درسی علوم عصبی شناختی در بهبود کارکردهای اجرایی و حافظه فعال دانش­آموزان مقطع ابتدایی با اختلال یادگیری ریاضی در شیراز صورت گرفت. روش: روش تحقیق نیمه تجربی است. جامعه آماری این مطالعه شامل کلیه دانش­آموزان دارای ناتوانی در یادگیری ریاضی از کلاس دوم تا ششم ناحیه ۲ و ۴ شهر شیراز است. با استفاده از نمونه­گیری تصادفی ساده، سی و یک دانش­آموز به طور تصادفی انتخاب و سپس به طور تصادفی در گروه­های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. آموزش در گروه کنترل براساس سبک تدریس سنتی و آموزش در گروه آزمایش براساس الگوی برنامه درسی علوم اعصاب شناختی انجام شد. یافته­ها: یافته­های پژوهش نشان داد که تفاوت بین میانگین نمرات حافظه فعال در پس­آزمون بعد از کنترل پیش­آزمون و در دو گروه آزمایش و کنترل برابر بود با ۷۴۰/۸. و Fبرابر با ۱۴۴/۲۶ با سطح معناداری P≤۰.۰۰۱  و این، نشان می­دهد که این تفاوت، با کنترل پیش­آزمون معنادار است. در بخش کارکردهای اجرایی میانگین نمرات برابر شد با ۳۳۷/۲۰۵ و مقدار F هم ۹۴/۲ به دست آمد. کشش(Trend) به سمت اثربخشی مداخله بوده است ولی از لحاظ آماری تفاوت معنی­داری مشاهده نشده است. بنابراین می­توان گفت که مداخله تاثیر مثبت و معناداری بر حافظه فعال و تاثیر غیرمستقیمی بر کارکردهای اجرایی دانش­آموزان داشته است. نتیجه­گیری: مداخلات علوم اعصاب شناختی با توجه به برجسته کردن مهارت­های اساسی یادگیری ریاضی می­تواند یک روش موثر در بهبود ناتوانی یادگیری ریاضی باشد.

Keywords:

برنامه درسی , علوم اعصاب شناختی , کارکردهای اجرایی , حافظه فعال , ناتوانی یادگیری , ریاضیات , دوره ابتدایی