ذوالفقار علی ابن ابی طالب (ع) میراث الهی قائم آل محمد (عج)

«ذوالفقار» نام شمشیر حضرت علی ابن ابی طالب (ع) بوده است که واژه‌ای عربی و به معنای صاحب فقرات است حال آنکه چون بر پشت این شمشیر خراش‌های پست و هموار بوده، آن را به این نام می‌خواندند و در حدیثی منتسب به امام صادق (ع) دلیل نامگذاری آن شباهت شیارهایش به مهره‌های کمر ذکر شده است. امام محمد باقر (ع) می‌فرماید: علی (ع) با شمشیر ذوالفقار به هیچکس ضربتی نزد، مگر اینکه او را در دنیا از خانواده و زن و فرزندانش جدا کرد و در آخرت او را از بهشت جدا ساخت. امام صادق (ع) می‌فرماید: ذوالفقار شمشیری است که امین وحی جبرئیل (ع) آن را از آسمان فرود آورد و در صفحه‌ای از نقره بود و به این جهت آن را ذوالفقار نامیدند که در میانه‌ی قبضه‌ی آن خطی به درازا شبیه به مهره‌های تیره‌ی کمر بود. امام حسن مجتبی (ع) می‌فرماید: هیچ پرچمی پیش روی علی (ع) افراشته نشد، مگر اینکه با آن جنگ کرد و خداوند آن پرچم را واژگون ساخت و سپاهیان آن را شکست داد و با ذلت بازگشتند؛ امیرالمومنین (ع) شمشیر ذوالفقار را بر کسی فرود نیاورد مگر اینکه او هلاک شد و هرگاه پیکار می‌کرد، جبرئیل (ع) در جانب راست او بود و میکائیل (ع) در جانب چپ و عزرائیل (ع) در پیش‌روی او. در باب تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «... وانزلنا الحدید فیه باس شدید...» (حدید: ۲۵) آمده است که خداوند آدم (ع) را همراه با شمشیر ذوالفقار نازل کرد و این شمشیر را از برگ درخت مورد بهشت (ورق آس الجنه) خلق کرده است، این شمشیر از پیامبری به پیامبر دیگر و از راستگویی به راستگویی دیگر می‌رسید تا آنکه امیرالمومنین (ع) آن را به ارث برد و به وسیله‌ی آن همراه رسول خدا (ص) می‌جنگید. رسول خدا (ص) در توصیف پیکار مخلصانه‌ی امیرالمومنین (ع) در جنگ خندق می‌فرماید: «لضربه علی یوم الخندق افضل من عباده الثقلین». این حدیث یکی از فضایل بزرگ امیرالمومنین (ع) است به گونه‌ای که در این روایت رسول خدا (ص) ضربه‌ی شمشیر حضرت علی (ع) را افضل از اعمال امت خود تا روز قیامت می‌داند نه اینکه همتای آن ‌باشد حال آنکه ندای آسمانی «لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار» از دیگر کرامات و نمادهای اعجاز ایشان به شمار می‌رود. پس از شهادت امیرالمومنین (ع)، ذوالفقار به پسران ایشان امام حسن (ع) و امام حسین (ع) و سرانجام به قائم آل محمد (عج) ارث رسید که در هنگام ظهور آن را به همراه خواهد داشت. امام صادق (ع) می‌فرماید: در زمان ظهور قائم آل محمد (عج) ملائکه با شمشیرهای آل داود (ع) بین آسمان و زمین روح کفار مرده را عذاب می‌کنند و ارواح کسانی از زنده‌ها که شبیه کافران هستند را به آن‌ها ملحق می‌گردانند. امام صادق (ع) می‌فرماید: هر کس به انتظار امر ظهور امام (ع) بمیرد مانند کسی است که در خدمت رسول خدا (ص) شمشیر زده باشد. با توجه به عبارت «المنتظر للثانی عشر کالشاهرسیفه بین یدی رسول الله» که در بخشی از این حدیث به آن اشاره شده است، مشاهده می‌گردد که این مفهوم در دعای عهد امام زمان (عج) نیز مورد ملاحظه است آنجا که می‌فرماید: « ...اللهم ان حال بینی وبینه الموت الذی جعلته علی عبادک حتما مقضیا فاخرجنی من قبری موتزرا کفنی، شاهرا سیفی، مجردا قناتی، ملبیا دعوه الداعی... » با این بیان که خدایا اگر بین من و او مرگی که بر بندگانت حتم و قطعی ساختی حائل شد، کفن پوشیده و با شمشیر از نیام برکشیده و نیزه برهنه، پاسخگو به دعوت آن دعوت‌کننده از قبر مرا بیرون آور.

Keywords:

ذوالفقار , شمشیر , میراث , قیام قائم (عج)