تحلیل شاخص های عملکرد زیستی مناطق شهری اصفهان در تحقق پایداری

تحقق پایداری با بهره برداری مناسب از منابع و ایجاد توازن میان انسان، اجتماع و طبیعت امکان پذیر می باشد. از این رو، شرایط امروزی شهرها ایجاب می کند که برنامه ریزان، اقدام به بررسی، تجزیه و تحلیل و ارزیابی پایداری شهرها از جهات مختلف نمایند. هدف تحقیق حاضر، ارزیابی کارایی برخی از شاخص های عملکرد زیستی مناطق شهری اصفهان با تاکید بر مولفه های تاثیرگذاری چون؛ جمعیت، محدوده و مساحت، میزان تولید پسماند و همچنین میزان فضاهای سبز شهری، تعداد درختان موجود و میزان نهرها مناطق شهری اصفهان می باشد. روش تحقیق در این مقاله، روش توصیفی- تحلیلی است. در این راستا، از مدل تحلیل پوششی داده ها برای توصیف و تحلیل شرایط موجود استفاده شده است. جامعه آماری شامل مناطق چهارده گانه شهر اصفهان، براساس اسناد رسمی شهر می باشد. مطابق با نتایج کلی، در مدل CCR-O، تنها مناطق شهری ۴ و ۹ دارای کارایی کامل و منطقه ۵ دارای کارایی قابل قبول است. هم چنین، در روش  BCC-O، مناطق ۲، ۱۲ و ۱۳ شهری به مناطق کارآی موجود در مدل CCR-O اضافه شدند و مناطق ۵ ، ۶ ، ۷ ، ۸ ، ۱۰، ۱۱و ۱۴، دارای کارایی قابل قبول می باشند.

Keywords:

پایداری , عملکرد زیستی , مدل تحلیل پوششی داده ها , شهر اصفهان