امروزه صنعت
گردشگری (توریسم) به عنوان بخش مهم و اصلی در اقتصاد جهانی به شمار می رود و در بین انواع مختلف گردشگری، طبیعت گردی ابزاری مناسب جهت دستیابی به
توسعه پایدار منطقه است.
اکوتوریسم بیان علاقه مندی انسان به مظاهر طبیعی و جاذبه های ذاتی آن است که در سال های اخیر با صنعتی شدن جوامع، پیشرفت صنعت حمل و نقل و نیازمندی به گذراندن اوقات فراغت برای کاهش فشارهای روانی، با استقبال چشمگیری روبه رو شده است. بهره برداری از این احساس نیاز در مناطق مستعد و دارای جاذبه های طبیعی، سبب شکل گیری صنعت
گردشگری بر پایه طبیعت یا
اکوتوریسم شده که در بهبود و ضعیت اقتصادی این مناطق سهم قابل توجهی داشته است. (آزاد منجیری، 1385). از آنجا که ریشه کنی فقر و گرسنگی و ارتقاء فرصتهای اقتصادی و اشتغال در دستور کار اصول
توسعه پایدار و اهداف توسعه هزاره می باشد، یکی از نقش های مهم منابع اکولوژیکی مناطق، استفاده توریستی و کارکرد طبیعت گردی این مناطق است؛ این منابع که به شکل های مختلف (ساحل، جنگل، حیوانات و ...) وجود دارند، علاوه بر اشتغال زایی مادی، پاسخگوی نیازهای روحی و معنوی گردشگران در زمینه
اکوتوریسم خواهد (رضایی و رفیعی، 1387)