تبیین شاخص های کالبدی در معماری اقامتگاه های بوم گردی در توسعه گردشگری شهر شاهرود

ایران به دلیل وجود مشکلات سیاسی و اقتصادی و وابستگی به فروش نفت در این سال ها دچار مشکلات فراوانی از جمله بیکاری شده است و این در حالی است که توجه به ظرفیت های گردشگری کشور نه تنها وابستگی به فروش نفت برای ورود ارز را کاهش می دهد، بلکه به دلیل گستردگی فعالیت باعث ایجاد هزاران فرصت شغلی می شود. یکی از بخش های گردشگری که می تواند به خوبی زمینه ساز استفاده صحیح از منابع طبیعی باشد، "اکوتوریسم" یا همان "بوم گردی" است. بوم گردی نوعی از سفر به طبیعت و روستاها با هدف لذت بردن و احترام به طبیعت و بجای گذاشتن کمترین اثر انسانی در آن است. بوم-گردان با هدف آشنایی با روستاها و فرهنگ و آداب و رسوم و صنایع دستی و غذاهای محلی و به طور کلی با هدف کسب تجربه زندگی جامعه میزبان سفر می کنند. اصلی ترین زیرساخت موردنیاز برای توسعه بوم گردی، اقامتگاه بوم گردی است. اقامتگاه بوم گردی به فضایی اطلاق می شود که امکان اقامت، مشارکت و کسب تجربه مبتنی بر سبک زندگی میزبان را برای بوم گردان فراهم می سازد. ساختار و سازه اقامتگاه بوم گردی بر گرفته از معماری سنتی منطقه میزبان و با کاربست عناصر و مصالح بوم آورد است. ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ لذا پژوهش حاضر به لحاظ روش، توصیفی – تحلیلی و به لحاظ هدف، کاربردی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر جامعه آماری پژوهش حاضر، شهروندان شهر شاهرود بوده که بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۵، برابر با ۱۵۰۱۲۹ بوده است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران معادل ۳۸۴ محاسبه شده است. یافته های حاصل از پرسشنامه با استفاده از تحلیل های آماری در نرم افزار SPSS و سپس تکنیک SWOT مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که رعایت اندازه، رنگ، شکل، بافت، مبلمان و حتی چیدمان بر پایه معماری پایدار و محیط محور و تجربه محور است. اقامتگاه بوم گردی مانند دیگر اقامتگاه ها نظیر هتل ها صرفا یک اقامتگاه نیست. بلکه محلی است برای آشنایی بوم گردان با سنت ها، صنایع دستی، غذاهای محلی و سبک زندگی جامعه میزبان. اقامتگاه بوم گردی دوستدار محیط زیست است و در آن تلاش می شود هدر رفت انرژی و آسیب به محیط زیست به حداقل برسد.

Keywords:

معماری , شاخص های کالبدی , اقامتگاه های بوم گردی , گردشگری , شاهرود