ارزیابی قابلیت رادارنفوذی زمین در شناخت پتانسیل کاهش دوام لایه آسفالتی اجرا شده(مطالعه موردی استان کرمان)

درصد فضای خالی لایه آسفالتی از عوامل تاثیر گذار در خرابی های بوجود آمده در لایه آسفالتی است ، از این جهت معیاری برای سنجش کیفیت لایه آسفالتی اجرا شده در پروژه های راهسازی می باشد . روش معمول برای اندازه گیری آن مغزه گیری است. که این روش هزینه بر و وقت گیر است و هچنین خصوصیات کیفی لایه آسفالتی را دریک نقطه مشخص می کند. دراین مقاله تعیین درصد فضای خالی و همچنین تشخیص پتانسیل کاهش دوام لایه آسفالتی اجرا شده با استفاده از دستگاه رادار نفوذی به زمین بررسی شده . در این پژو هش ابتدا بخشی از یک راه اجرا شده در استان کرمان به عنوان قطعه آزمایشی انتخاب سپس اقدام به ارزیابی مکانیزه به کمک دستگاه (GPR ) گردیده و در ادامه از محل هایی به طور تصادفی نمونه های مغزه گرفته شده و تحت آزمایشات تعین در صد فضای خالی و چگالی قرار داده شده اند . در مقایسه نتایج وتجزیه و تحلیل آزمایشات مخرب با پیمایش مکانیزه حاصل از دستگاه (GPR) مشخص گردید با کم شدن نسبت چگالی مغزه ها مقدارعددی دی الکتریک خروجی از دستگاه ( GPR ) کاهش و هچنین درصورت افزایش درصد فضای خالی اضافی در آسفالت دی الکتریک کاهش می یابد.به طوری که با کاهش درصد فضای خالی کمتر و مساوی ۹ درصد افزایش مقدار ثابت دی الکتریک ازعدد ۵ ناشی از ارزیابی غیر مخرب مشاهده شد .بنابراین با استفاده از نتایج خروجی رادار می توان پروفیل پیوسته ای از وضعیت دانسیته ودرصد فضای خالی محور مورد مطالعه به دست آورد که این پروفیل های به دست آمده در تشخیص پتانسیل کاهش دوام لایه آسفالتی در صورت قرار گرفتن آن در معرض رطوبت بسیار کارا خواهند بود.

Keywords:

درصد فضای خالی , رادار نفوذی زمین , طول موج , فرکانس , دوام لایه آسفالتی