الگوهای پایداری در معماری مجتمع های تفریحی

توجه به اهمیت گردشگری و رابطه ی مستقیم آن با توسعه ی اقتصادی مسئله ایست که امروزه در همه جای جهان به آن توجه شده است .درنظرگرفتن پتانسیل های موجود در کشور و کمبود فضاهای تفریحی، رفاهی، خدماتی ایجاب می کند تا به این مهم ارزش بیشتری داده شود .درجهت ایجاد محیطی پایدار و مناسب زندگی انسان، معماری ایران به اصول و روش هایی دست یافته است که نه تنها تخریب و ضایعه ای را بر محیط تحمیل نمی کند؛ بلکه فراتر از آن به عنوان عامل کمال بخشیدن به ماده نیز ایفای نقش می نماید .بررسی ویژگیهای طراحی کالبدی معماری و مصالح و روش های اجرایی، نشان میدهد که در طراحی معماری، علاوه بر استفاده از پتانسیل های محیطی، از آلودگی و تخریب محیط زیست نیز جلوگیری به عمل آورده و مصداق بارزی از معماری پایدار است. این مقاله در پی درک اصول و ارزشهای تکرارپذیر حاکم بر معماری به عنوان یک معماری پایدار است و استخراج ویژگی های قابل تکرار آن در راستای دستیابی به اهداف معماری پایدار، از اهداف آن به شمار می رود .با فهم کاربردی بودن ارزشهای استخراج شده این نوع از معماری پایدار، میتوان به گونه ای از معماری دست یافت که همچون معماری گذشته به خوبی کار میکند و پاسخگوی نیازهای انسانی است. روش این پژوهش، مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی است و رویکردی توصیفی دارد .برای دستیابی به اهداف مورد نظر، ارزشهای معماری پایدار در این منطقه مورد بررسی قرار گرفت .این بررسی با در نظر گرفتن سه جنبه پایداری محیطی، پایداری فرهنگی و پایداری اقتصادی که سه جنبه اصلی معماری پایدارند، صورت پذیرفت .در انتهای مقاله، اصولی که قابلیت تعمیم پذیری به معماری معاصر امروز را دارند، در قالب احکام اصلی مورد توجه قرار گرفته اند.باتوجه به نتایج بدست آمده می توان عنوان داشت که با برنامه ریزی های اصولی و اجرای طرح های جامع گردشگری می توان باعث توسعه ی شهر جذب گردشگر و ایجادفضایی ارام جهت دوری ازتنش های روزمره شد

Keywords:

معماری پایدار , طراحی محیطی , مجتمع های تفریحی گردشگری , گردشگری