اثر سیلیسیم و نانو سیلیسیم بر ماندگاری و برخی ویژگی های تغذیه ای میکروگرین چغندر برگی در دوره پس از برداشت

میکروگرین ها گیاهان جوانی هستند که به واسطه داشتن ارزش غذایی بسیار بالا، محبوبیت خاصی در بین مصرف کنندگان پیدا کرده اند. در پژوهش حاضر ماندگاری و خواص تغذیه ای میکروگرین چغندر برگی در دوره پس از برداشت با کاربرد سیلیسیم و نانو سیلیسیم بررسی شده است. تیمار های سیلیسیم و نانو سیلیسیم در دو سطح شاهد و غلظت ۱۰۰ میلی گرم در لیتر به صورت محلول پاشی برگی انجام شد و پس از آن میکروگرین ها برداشت و به مدت ۱۲ روز در دمای ۴ درجه سانتی گراد نگهداری شدند. نتایج نشان داد که با افزایش زمان نگهداری فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز افزایش یافته و در نتیجه آن قهوه ای شدن بافت نیز روند افزایشی داشت. همچنین با افزایش زمان نگهداری درصد کاهش وزن، پراکسید هیدروژن، مالون دی الدهید و کاروتنوئید افزایش یافته و کلروفیل a، b و کل، فنل کل، فلاونوئید، ظرفیت آنتی اکسیدانی و ویتامین ث روند کاهشی داشتند. استفاده از تیمار سیلیسیم و نانو سیلیسیم سبب کاهش فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز و قهوه ای شدن بافت میکروگرین در مقایسه با شاهد شد. کاربرد سیلیسیم سبب افزایش کلروفیل کل (۳۳/۷۵ درصد)، فنل کل (۲/۴۹ درصد) و ظرفیت آنتی اکسیدانی کل (۳۹/۷ درصد) میکروگرین در دوره پس از برداشت شد. همچنین استفاده از نانو سیلیسیم مقدار فنل کل (۵/۷۳ درصد)، ظرفیت آنتی اکسیدانی (۵۵ درصد) و ویتامین ث (۳۸/۷۷ درصد) را نسبت به شاهد افزایش داد. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که کاربرد پیش از برداشت سیلیسیم و نانو سیلیسیم سبب بهبود ویژگی های تغذیه ای میکروگرین چغندر برگی در دوره پس از برداشت می شود.

Keywords:

Hydrogen Peroxide , Tissue Browning , Total phenol , Vitamin C , Weight loss , پراکسید هیدروژن , فنل کل , قهوه ای شدن بافت , کاهش وزن , ویتامین ث