مقایسه اثر بخشی درمان گروهی شناختی – رفتاری و معنادرمانی بر کاهش افسردگی و افزایش تاب آوری و امید به زندگی در بیماران بهبود یافته ازکویید ۱۹

هدف : هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی درمان گروهی شناختی – رفتاری و معنادرمانی بر کاهش افسردگی و افزایش تاب آوری و امید به زندگی در بیماران مبتلا به کوئید ۱۹شهر تهران بود. روش: این پژوهش آزمایشی، از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری مورد مطالعه شامل افراد بهبود یافته ازکویید ۱۹ در سال ۱۴۰۰ در بیمارستان های تهران می باشد. ابتدا تعداد ۶۰ نفر بر اساس نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، سپس بر اساس نمرات پرسش نامه های افسردگی بک،تاب آوری کانر و دیویدسون و امید به زندگی اشنایدر تعداد ۳۰ نفر از این افراد بطور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل تقسیم شدند، یک گروه آزمایش ۱۰ جلسه معنادرمانی و گروه دوم آزمایش۱۳ جلسه روان درمانی شناختی رفتاری را دریافت کردند، اما گروه کنترل مداخله ای را دریافت نکردند.یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو درمانی گروهی شناختی – رفتاری و معنادرمانی بر کاهش افسردگی و افزایش تاب آوری و امید به زندگی در بیماران بهبود یافته ازکویید ۱۹تفاوت معنی داری وجو دارد.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که درمان شناختی - رفتاری و معنادرمانی در کاهش افسردگی به یک اندازه موثر بوده اند و در افزایش تاب آوری و امید به زندگی معنادرمانی نسبت به درمان شناختی رفتاری در افزایش تاب آوری و امید به زندگی تاثیر گذار بوده است.

Keywords:

درمان گروهی شناختی رفتاری , معنادرمانی , افسردگی , تاب آوری , امید به زندگی