رفرماسیون موسیقایی بررسی و نقد «موسیقی سنتی ایران» با رویکردی به« سنت موسیقایی ایرانی»، در دوره معاصر

اساسا موسیقی ایرانی، با دو اصطلاح بنیادین و مهم، همواره درگیر و در ارتباط بوده و هست. یکی سنت موسیقایی و دیگری موسیقی سنتی؛ که اولی متضمن گونه ای هویت تاریخی است و بنیانی ستوار برای موسیقی سنتی، و موسیقی سنتی نیز به نوب? خود، تبلوری از آنچه که سنت موسیقایی اش می نامیم. اگر چه درون مای? این دو، مدام در حال تغییر و دگردیسی است و جبرا و ضرورتا نیز می باید که چنین باشد، اما با این حال، شکوفایی و پویایی یک موسیقی، مستلزم همراهی توامان این دو در طول تاریخ می باشد. در یک نگرش اجمالی، می توان دریافت که موسیقی سنتی ایران در دور? معاصر، پیوند خویش را با سنت موسیقایی ایرانی تا حدود زیادی گسسته است. از این روی، بازتاب این مفارقت، ظهور تکثر و تعدد و گونه گونی ژانر های موسیقایی ای است که در دور? معاصر بازتابیده شده است. بنابراین، از برای برقراری پیوندی مجدد میان حال و گذشته و بازسازی حال، لاجرم نیازمند یک رفرم موسیقایی در موسیقی سنتی خواهیم بود.

Keywords:

پارادایم , رفرم , رفرماسیون موسیقایی , سنت , سنت موسیقایی ایرانی , موسیقی سنتی ایران