راهکارهای طراحی معماری مرکز هم اندیشی هنرمندان با رو یکرد معماری میان افزا در بافت تاریخی عودلاجان

یکی از مهمترین مسائلی که معماری و شهرسازی شهرهای تاریخی کشور با آن روبرو هستند، چگونگی نجات بافت های تاریخی و بناها و محله های با ارزش کالبدی بالاست . تاکنون کارهای مفیدی صورت گرفته است ، اما مسئله مهمتر این است که کدام راهکارها تاکنون نتیجه بهتری گرفته اند و می بایست تقویت شوند. یکی از این محلات تاریخی ارزشمند، عودلاجان تهران بوده که در اثر بی مهری و اتخاذ تصمیماتی غلط در مقاطع زمانی مختلف رو به ویرانی و فرسودگی نهاده است . در مقاله حاضر با هدف شناخت مولفه های موثر در بازگرداندن روح زندگی و فراهم نمودن شرایط کم ی و ک یفی متناسب با شان سکونت در محله ، از طریق ایجاد فضایی فرهنگی -هنری با عملکردی فرامنطقه ای در قامت مراکز محله ای پیشین که د یرزمانی کانون تعاملات اجتماعی بود، نگارش گردیده است . این مقاله با بهرهگیری از رویکردی توصیفی -تحلیلی ، از نوع کیفی می باشد که در گام نخست جمع آوری اطلاعات، با استناد به منابع مطالعاتی ، به شرح و بسط مفاهیم بافت های شهری و انواع روشهای مداخله و همچنین میان افزایی و انواع آن پرداخته شد، در ادامه مولفه های موثر در هریک از موارد فوق استخراج و تدوین گردید. در گام بعدی از طریق تحل یل جدولSwot ، نقاط قوت، ضعف ، فرصت ها و تهدیدات ایجاد فضایی فرهنگی -هنر ی در محله تبیین گردید و در راستای هدف اصلی پژوهش ، کمبودهای منطقه را در ماحصل مطالعات طرح تفصیلی از جهت کاربری های فرهنگی ، آموزشی و فضای سبز مرتفع نماید نتایج حاصله در پایان مباحث مطالعاتی پیرامون مراکز فرهنگی ، منجر به طراحی مرکز هم اندیشی هنرمندان در محله عودلاجان تهران گردید که با احترام به زمینه و بستر تاریخی ، خود را از آن متمایز کرده و فضایی جهت تعاملات سازنده مابین اهالی محله و بخشی از فرهیختگان جامعه در جایگاه هنرمندان فراهم نموده و موجب بازگشت سرزندگی به محله خواهد شد.

Keywords:

بهسازی و نوساز ی شهری , شاخصه های توسعه ی میانافزا , هویت کالبدی , تعامل اجتماعی , محله ی مطلوب ,