عوامل بازدارنده مدیریت نوین روستایی در ایران

با توجه به پیشرفت جوامع شهری ، جوامع روستایی نیز نیازمند تحولی اساسی و تزریق خونی تازه به آنها بوده و در نتیجه ، تغییر در دیدگاههای مدیریتی ، می تواند گامی مهم در ایجاد دگرگونی در روستاها محسوب گردد، در طی این مسیر مدنی شدن جوامع و قانونمند گردیدن برخی از مولفه های اثرگذار بر مدیریت روستایی ، نیز می تواند گامی مهم و موثر در تحول روستاها محسوب گردد. به همین دلیل پژوهش حاضر درصدد بررسی عوامل بازدارنده مدیریت نوین روستایی در ایران است . تحقیق حاضر از لحاظ هدف کاربردی می باشد که با توجه به مولفه های مورد بررسی رویکرد حاکم بر آن توصیفی -تحلیلی است . تکنیک بکار برده شده برای دستیابی به دادههای مورد نیاز کتابخانه ای می باشد. بر اساس تحلیل محتوای کیفی دادههای گردآوری شده از طریق بررسی منابع موجود و مفاهیم کلیدی از متن یادداشت ها عوامل بازدارنده مدیریت نوین روستایی در ایران در قالب ۴ گروه اصلی شامل عوامل مدیریتی ، اقتصادی ، اجتماعی ، و محیطی شناسایی شدند. در همین راستا طبق جمع بندی نهایی ، عوامل بازدارنده مدیریت نوین روستایی در ایران در قالب ۴ گروه اصلی شامل عوامل مدیریتی ، اقتصادی ، اجتماعی ، و محیطی شناسایی شدند. در همین راستا طبق جمع بندی نهایی ، تعارض بین سازمان مرکزی و محلی ، ضعف سواد و ساختار ضعیف آموزش، ضعف ساختاری دهیاری ها، عدم ارتباط مناسب بخش تکنولوژی با بخش کشاورزی ، تک محوری در فعالیت های کشاورزی ، فقدان انگیزه جهت انجام امور محوله از سوی مدیران روستا، بی توجهی به سرمایه های اجتماعی روستا، عدم توجه به تلاش گروهی در روستا، بی توجهی به مبلمان روستایی و بی توجهی به بهداشت روستا مهم ترین گویه های عوامل بازدارنده مدیریت روستایی در ایران به شمار می آمدند.

Keywords:

روستا , مدیریت نوین روستایی , عوامل بازدارنده