بررسی جایگاه پیاده مداری در توسعه پایدار شهری (نمونه موردی : شهر دهدشت )

انسان دارای نیازهای مختلفی است که جهت تحقق آنها باید بسترهای مناسب آن فراهم باشد و در واقع محیط و فضای دربرگیرنده انسان یکی از اساسی ترین بسترهای پشتیبان نیازهای چندبعدی انسان است که با توجه به این امر مبحث پیاده مداری، تواما از ابعاد عملی و نظری واجد اهمیت و قابل ملاحظه است که یکی از معانی مهم در ارتقای کیفیت محیط های انسانی و افزایش حضور شهروندان می باشد و عامل مهم در شکل گیری پایه های ارتباطی استفاده کنندگان و محیط است که نهایتا منجر به ایجاد محیط های پایدار نیز خواهد گردید. هدف از پژوهش حاضر بررسی جایگاه پیاده مداری در توسعه پایدار شهری از دیدگاه شهروندان و نقش آن در افزایش حضور شهروندان در بخش مرکزی شهر دهدشت می باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی -تحلیلی و شیوه گردآوری داده ها به صورت اسنادی و پیمایشی است که از نرم افزار Arc-GIS جهت نشان دادن موقعیت محدوده مورد مطالعه و از SPSS جهت تحلیل یافته ها و نتیجه گیری پژوهش استفاده شده است . نتایج بیانگر آن است که رضایت شهروندان از شاخص های پیاده مداری در بخش مرکزی شهر دهدشت در سطح پایینی قرار گرفته که این امر در حضور شهروندان و سرزندگی در این بخش نیز تاثیرگذار بوده است و حاکی از وجود رابطه معنادار بین این دو متغیر است که با توجه به مهاجرپذیری و جایگزینی اجتماعی ، بخش مرکزی شهر با چالش های زیادی در ابعاد مختلف کیفیت محیط روبرو است که در کاهش حس تعلق به مکان نیز موثر بوده است . در نهایت توجه به مسائل اجتماعی به خصوص ارتقای روابط و تنوع و افزایش سطح اعتماد و سرزندگی در بخش مرکزی شهر دهدشت از جمله راهکارهای پیشنهادی در راستای ارتقای پیاده مداری در بخش مرکزی شهر دهدشت و در نتیجه حفظ و بالابردن حس تعلق به مکان و قابلیت پیاده مداری در محدوده مورد مطالعه هستند.

Keywords:

پیاده مداری , پیاده راه , پایداری , توسعه پایدار شهری , دهدشت