نقش های مربیان در ارشادگری ورزشکاران: یک مطالعه کیفی

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش های مربیان در ارشادگری ورزشکاران با رویکرد کیفی بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی، در زمره پژوهش های کیفی و از نوع چندروشی بوده که برای کاوش مفهوم ارشادگری مربیان ورزش با یک فراترکیب، یافته های مطالعات جهانی و در ادامه به پشتوانه بهره گیری از پدیدارشناسی، تجارب زیسته مربیان ورزش در ارتباط با ارشادگری را مورد کاوش قرار داده است. طرح فراترکیب با استفاده از روش شش مرحله ای ساندلوسکی و باروسو انجام شد. منابع گردآوری داده ها، پنج پایگاه داده برای مطالعات خارجی و دو پایگاه داده به زبان فارسی بوده است، پس از گردآوری داده ها از روش تحلیل مضمون برای تجزیه و تحلیل استفاده گردید. طرح پدیدارشناسی با استفاده از الگوی هفت مرحله ای کلایزی انجام شد. ابزار مورد استفاده مصاحبه نیمه ساختمند و مشارکت کنندگان در این بخش ۲۰ مربی ورزش در سال ۱۴۰۱بودند. برای انتخاب نمونه ها از رویکرد هدفمند ملاکی، تکنیک گلوله برفی و معیار اشباع نظری استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده های این بخش نیز با استفاده از روش تحلیل مضمون صورت پذیرفت. بر اساس نتایج دو طرح، طراحی الگوی نقش ارشادگری در مهارت مربیگری مربیان ورزش در قالب سه مضمون اصلی مشتمل بر پیشرفت گرایی، اخلاق محوری و توانمندسازی شناسایی گردید. نتیجه اینکه وجود مربی مسلط بر تکنیک های ارشادگری در کنار ورزشکاران می تواند آن ها را به طرز صحیح و اصولی در جهت رسیدن به موفقیت و اهداف ورزشی و حرفه ای یاری نماید.

Keywords:

مربی , ارشادگری , ورزشکار