پیش بینی خود مدیریتی براساس عدالت آموزشی و فرسودگی تحصیلی با نقش واسطه اخلاق تحصیلی

هدف این پژوهش پیش­بینی خودمدیریتی بر اساس عدالت آموزشی و فرسودگی تحصیلی با نقش واسطه­ای اخلاق تحصیلی دانشجویان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری کلیه دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا همدان در سال تحصیلی ۱۳۹۷-۱۳۹۸ بودندکه براساس روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای ۲۷۵ نفر (۶۴ پس و ۱۷۷ دختر) از بین آنها انتخاب شدند. به منظور جمع­آوری داده­ها از پرسشنامه­های خودمدیریتی هاوثون و نک (۲۰۰۲) ، فرسودگی تحصیلی شائوفلی و همکاران (۲۰۰۲)، اخلاق تحصیلی و عدالت آموزشی گل­پرور (۱۳۸۹) استفاده شد. با استفاده از ضریب همبستگی و روش مدل­یابی معادلات ساختاری به آزمون فرضیه ها پرداخته شد. نتایج حاکی از آن بود که عدالت آموزشی و فرسودگی تحصیلی با میانجی­گری اخلاق تحصیلی از توانایی پیش­بینی خودمدیریتی در دانشجوبان برخوردار است. نتایج نشان داد بین عدالت آموزشی با خودمدیریتی رابطه معنادار وجود نداشت (۰۳/۰-β= ). بین فرسودگی تحصیلی با خودمدیریتی رابطه معنادار وجود داشت(۳۰/۰-­­ β=). بین عدالت آموزشی و خودمدیریتی با واسطه اخلاق آموزشی رابطه معنادار وجود داشت (۰۱/۰, p<۷۵/۳z=) و بین فرسودگی تحصیلی و خودمدیریتی نیز با واسطه اخلاق آموزشی رابطه معناداری وجود داشت (۰۱/۰p<، ۶۱/۵=z). به طور کلی نتایج نشان داد که متغیرهای عدالت­آموزشی، فرسودگی و اخلاق تحصیلی نقش معناداری در پیش­بینی خودمدیریتی دانشجویان دارند.

Keywords:

خودمدیریتی , فرسودگی تحصیلی , اخلاق آموزشی , عدالت آموزشی