مقایسه فراوانی پادمان در دو منطقه شهری و جنگلی سوادکوه در استان مازندران

امروزه دستکاری محیط زیست توسط انسان از مهم ترین مسائل زیست محیطی در کشور های جهان و ایران محسوب می شود. در استان مازندران، گسترش شهرنشینی و تغییر کاربری اراضی طبیعی ، به عنوان یکی از عوامل اصلی تخریب جنگل های هیرکانی ، بایستی مورد توجه و بررسی قرار گیرد. پادمان از مهمترین بندپایان خاکزی هستند که تنوع گونه ها و فراوانی آنها برای تعیین آشفتگی های خاک در دنیا بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. در این پژوهش فراوانی جمعیت پادمان به عنوان شاخص زیستی در دو منطقه شهری و جنگلی واقع در شهرستان سوادکوه، استان مازندران مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است . برای این منظور از مهر ۱۴۰۰ تا شهریور ۱۴۰۱ نمونه برداری هایی به صورت منظم توسط آگری با قطر ۵ سانتیمتر از عمق ۱۵ سانتیمتری خاک انجام گرفته شد. سپس نمونه های جمع آوری شده شمارش و در حد خانواده شناسایی صورت گرفت . محاسبه میانگین و فراوانی جمعیت پادمان به کمک نرم افزار Excel انجام شد. مقایسه فراوانی خانواده های مهم پادمان نشان داده است ، در اکوسیستم جنگلی میانگین تعداد افراد خانواده های Isotomidae، Onychiuridae، Neanuridae، Neelidae و راسته Sympypelona بیشتر از خانواده های Entomobryiade و Hypogastruridae و در اکوسیستم شهری میانگین تعداد افراد موجود در خانواده های Entomobryiade و Hypogastruridae بیشتر از میانگین دیگر خانواده ها بوده است . طبق اطلاعات به دست آمده، در نهایت ، از تعداد ۶۲۹۸۰۸ پادم جمع آوری شده، اکوسیستم جنگلی با ۴۰۴۰۷۶ فرد، بیشترین فراوانی را دارا می باشد. نسبت فراوانی جمعیت پادمان در اکوسیستم جنگلی ( مناطق دست نخورده) ۷۹.۱ برابر فراوانی پادمان در اکوسیستم شهری بوده است . چنین به نظر می رسد شهرنشینی باعث تخریب محیط زیست و کاهش تنوع زیستی و تراکم موجودات آن می شود.

Keywords:

پادمان , بیواندیکاتور , محیط زیست , شهرنشینی , دخالت انسان