اهمیت توسعه زیرساخت های گردشگری در باززنده سازی بافت های تاریخی شهری

مسئله مورد نظر این مقاله این است که بافت های تاریخی شهرهای قدیمی را به توان از نظر کالبدی پایدار ساخت تا به عنوان مکان های مناسبی برای زندگی اهالی تبدیل شده و از طرفی عاملی برای گردشگری پایدار داخلی و خارجی شوند. این مقاله با هدف دست یافتن مقدماتی به اصول، قواعد، معیارها و ضوابط کاربردی برای باززنده سازی بافت های تاریخی و ساماندهی محوطه های تاریخی خصوصا از نظر لنداسکیپ و منظرسازی پایدار به نحوی که تاثیر مستقیم و فراوانی هم در باززنده سازی و پایداری آن مجموعه داشته باشد و هم در جلب گردشگر و ایجاد رضایت خاطر در آنان موثر واقع گردد، تدوین شده است . با توجه به ماهیت مقاله که کاربردی است ، از روش تحقیق توصیفی -تحلیلی استفاده شده و اطلاعات مورد نیاز نیز عمدتا از روش کتابخانه ای گردآوری شد. داده ها از منظر تاریخی ، فرهنگی ، کالبدی ، اجتماعی ، اقتصادی و همچنین زیبائی شناسانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نقاط قوت و ضعف و فرصت ها و تهدیدات پیش رو نیز تدوین گردید. نتیجه نهائی اعطای عملکرد جدید و توانبخشی بافت های تاریخی باید با توجه به مفاهیم مرتبط با آن (اصالت ، تمامیت ، زمینه و بستر، ارزش و اهمیت ) و براساس اصول حفاظتی انجام گیرد. علاوه بر نتیجه گیری نهائی راهکارهای کاربردی ای نیز تدوین و پیشنهاد شده است .

Keywords:

کهن شهر , محوطه تاریخی , منظر فرهنگی , گردشگری پایدار , منظر فرهنگی , احیاء بافت قدیم .