ارزیابی شاخص های زیست اقلیمی موثر براسایش انسان(مطالعه موردی : شیراز)

شناخت پتانسیل های طبیعی ، به عنوان بستر فعالیت های انسانی پایه و اساس غالب برنامه ریزی های محیطی و آمایش سرزمین را تشکیل می دهد. در این راستا ویژگی های اقلیمی و اغلب عناصر ان در پراکندگی فضایی و شکل گیری رفتار محیطی جوامع انسانی نقش تعیین کنندهای ایفا می کنند، تا ان جا که امروزه مطالعات و بررسی های بیوکلیمای انسانی و استفاده از توانمندی های مختلف ان پایه و اساس برنامه ریزی های شهری ، عمرانی ، سکونت گاهی ، معماری ، جهان گردی غیره.. است . در این پژوهش ، اسایش یا عدم اسایش انسان بر اساس شاخص های زیست اقلیمی بیکر، سرماو باد، ترجونگ ، اولگی با استفاده از دادههای آماری ۲۱ ساله (۲۰۰۰ تا ۲۰۲۰) ایستگاه هواشناسی شیراز مورد بررسی قرار گرفت و بهترین زمان برای انجام فعالیت های محیطی و گردشگری در این شهر تعیین شد. و بررسی نتایج حاصله از این پژوهش و مقایسه شاخص های استفاده شده نشان می دهد. که شهر شیراز در ماههای (آوریل ، می ، ژوئن ، اکتبر، نوامبر، دسامبر) از مناسب ترین ماهها برای گردشگران محسوب می شود بهترین فصل برای انجام فعالیت های محیطی و گردشگری ، فصل بهار است و در مقابل سه ماههای اول میلادی (ژانویه ، فوریه ، مارس) از شرایط مناسبی برای ورود گردشگران به دلیل وجود سردی هوا برخوردار نمی باشد.

Keywords:

اسایش بیوکلیمایی , شاخص های بیکر , سرما-باد , ترجونگ , اولگی , دمای موثر , شیراز