اثرات مکانی - فضایی توازن و تعادل منطقه ای در تاب آوری منطقه ای مبتنی بر رویکرد آمایش سرزمین (مورد پژوهی: استان گیلان از منطقه یک آمایش سرزمین)

تاب آوری که با آسیب پذیری کمتر و انعطاف بیشتر، پاسخ گویی صحیح و سریع به شرایط و کمترین میزان آسیب پذیری تعریف می شود، در سطح مناطق مفهومی عمیق تر می یاید. با توجه به کاربردی بودن اهداف نوشتار حاضر، تبیین آثار مکانی - فضایی توازن و تعادل منطقه ای در تاب آوری منطقه ای مدنظر پژوهش حاضر است. با این توصیف سوال راهبردی این است که توازن و تعادل منطقه ای به چه میزانی در تاب آوری منطقه ای اثرگذار بوده است. برای پاسخ به این سوال  از استراتژی قیاسی مبتنی بر روش شناسی کمی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش شامل خبرگان و نخبگان علمی - اجرایی شاغل در مجامع علمی و نهادهای توسعه ای بوده که با استفاده از شیوه نظام مند و مبتنی بر منطق نمونه گیری، تعداد سی نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش گرد آوری داده ها به صورت میدانی و با استفاده از ابزار پرسشنامه و همچنین ابزار تحلیل داده ها با استفاده روش استنباطی مبتنی بر شاخص های برازش مدل اندازه گیری و مدل ساختاری و استفاده از نرم افزار Smart PLS است. نتایج پژوهش نشان داد که شاخص های مدل اندازه گیری توازن منطقه ای (۶ شاخص)، تعادل منطقه ای (۹ شاخص) و تاب آوری منطقه ای (۸ شاخص) دارای بار عاملی بالاتر از ۰/۴۰ است و داده ها نیز تایید کننده مدل اندازه گیری پژوهش است. در مدل ساختاری پژوهش، صحت رابطه بین متغیرهای ساختاری / پنهان پژوهش براساس آماره (T-value) سنجش شد که این میزان بالاتر از ۱/۹۶ بود. صحت این رابطه نیز مورد تایید قرار گرفت. همچنین مبتنی بر ضریب تعیین و معیار اندازه تاثیر شدت، شدت و اثر رابطه میان متغیرتعادل منطقه ای و توازن منطقه ای با مقدار (۰/۶۸) و توازن منطقه ای و تاب آوری منطقه ای با مقدار (۰/۶۵) مورد تایید است. همچنین شاخص برازش کلی مدل با مقدار عددی ۰/۴۷ نشان می دهد مدل دارای برازش قوی و داده ها تایید کننده مدل تجربی پژوهش است.

Keywords:

تاب آوری , توازن منطقه ای , آمایش سرزمین , استان گیلان