ارائه راهکارهای نوین در راستای بهبود رفاه عمومی و کاهش ترافیک شهری درکلانشهرها

توسعه شهرنشینی و در نتیجه گسترش فرهنگ شهرگرایی یکی از نمودهای زندگی دوران جدید و زمینه ساز بسیاری از مشکلات است، به گونه ای که این موضوع به یکی از دل مشغولی های بسیاری از نخبگان و صاحب نظران گوناگون در قبال پیامد های منفی فرآیند منفی فرآیند توسعه شهرگرایی تبدیل شده است. شهر شیراز مرکز استانی است که اقتصاد آن متکی به کشاورزی می باشد و با توجه به خشکسالی های بیش از یک دهه اخیر، بسیاری از کشاورزان فارس بیکار شدند و برای گذراندن زندگی مهاجرت کرده و راهی شیراز شدند. بنابراین برنامه ریزی ها در شیراز با نگاه فنی صرف و عدم شناخت از مسائل جامعه شناسی مرتبط؛ نمی تواند کارآمد باشد. در همین راستا مدیران شهرداری کار سختی را پیش روی دارند که باید مورد حمایت مردم قرار بگیرند. حال اینکه حمل ونقل به عنوان شریانی حیاتی، نقش مهمی در نظام کالبدی و متابولیسم شهر دارد و از آنجا که رویکرد نو برنامه ریزی شهری به سمت شهرگرایی و جامعه پذیری گروه های اجتماعی است که در آن پدیده هایی که بیشترین نقش را در این فرآیند جامعه پذیری دارند، بیشتر مورد توجه هست. حمل و نقل عمومی شهری یکی از آوردگاه های اجتماعی مهم در میان عرصه های عمومی شهری است. آنچه که در این تحقیق در مورد تبیین مفهوم شهرگرایی و شاخص های آن مد نظر قرار گرفته است، آرا و دیدگاه های صاحب نظرانی است که خصوصیات اجتناب ناپذیر و مهمی را در مورد تشکیل پایدار اجتماع انسانی در یک مکان یا شهر برای هر انسان در آن مکان یا شهروند در محیط شهری، به مثابه ی سرشت و طبیعت رسوخ شده در آنان تعریف می کنند. در این پژوهش با توجه به پیشینه و دیدگاه های صاحب نظران، مولفه های شهرگرایی و گرایش به حمل و نقل عمومی شهری ارائه شده است. سپس در تعریف عملیاتی از مولفه ها؛ پرسشنامه ای ۳۸۴ نفری در طول یک هفته در بین نمونه آماری که به کمک فرمول کوکران بدست آمده است؛ توزیع گردید. پس از تحلیل و بررسی داده ها به کمک روش همبستگی پیرسون به این نتیجه رسیده شد که رابطه ی معناداری بین برخی مولفه های شهرگرایی و عوامل تسهیل پذیرش همگانی حمل و نقل عمومی شهری در شیراز وجود دارد.

Keywords:

کلمات کلیدی: بهبود رفاه عمومی , کاهش ترافیک شهری , شهرداری شیراز , توسعه شهرنشینی , فرهنگ شهرگرایی.