بررسی روش های مختلف پلیمرشدن امولسیونی در تهیه لاتکس های پرجامد

از چالش های مطرح در پلیمرشدن ­های امولسیونی طی دو دهه گذشته، چگونگی افزایش مقدار جامد لاتکس پلیمر بوده است. در مقایسه با لاتکس معمولی، لاتکس پرجامد (HSC)، کسر حجمی بزرگی از فاز پراکنده مونومر، حتی بیش از %۷۰ وزنی دارد. افزایش غلظت پلیمر لاتکس، مزایای مهمی چون افزایش بازده فضا–زمانی واکنشگاه، کاهش زمان تشکیل فیلم و خشک­ شدن آن و همچنین کاهش هزینه ­های نگهداری و حمل­ و­ نقل لاتکس را به­ همراه دارد. پلیمرشدن­ های امولسیونی متداول، ریز­امولسیونی، خودامولسیون ­سازی و امولسیونی غلیظ ­شده همگی برای آماده ­سازی لاتکس های HSC استفاده شده ­اند و نتایج خوبی در سال های اخیر از آن­ها گزارش شده است. تولید لاتکس ­های HSC با روشی تکرارپذیر، مستلزم کنترل دقیق توزیع اندازه ذرات است. برای تهیه لاتکس با مقدار جامد بیش از %۶۰ یا %۷۰ وزنی، توزیع اندازه ذرات باید کاملا گسترده یا چندقله ­ای باشد. افزون بر این، گران­روی لاتکس HSC به ­شدت نسبت به توزیع اندازه ذرات حساس است. در این مطالعه، پیشرفت های چند سال گذشته را که به­ طور عمده در فرایندهای آماده سازی این­گونه لاتکس­ ها و کاربرد آن­ها بوده به ­طور اجمالی مرور می­ شوند.

Keywords:

پلیمرشدن امولسیونی , لاتکس پرجامد , آماده سازی , توزیع اندازه ذرات , گران روی لاتکس