بررسی ارزش رجحانی پنج گونه مرتعی مورد چرای بز نژاد تالی در منطقه زمین سنگ استان هرمزگان

به منظور بررسی ارزش رجحانی گیاهان، این مطالعه در مرتع زمین سنگ در استان هرمزگان اجرا شد. برای تعیین ارزش رجحانی در این منطقه از دو روش زمان سنجی و تولید و مصرف گونه های گیاهی با استفاده از بز نژاد تالی در طول ماه های فصل چرا (دی تا اردیبهشت ماه) به مدت ۴ سال (۸۹-۱۳۸۶) استفاده شد. نتایج تجزیه واریانس ارزش رجحانی در روش زمانی سنجی (استفاده از دوربین فیلمبرداری) نشان داد که تفاوت معنی داری از نظر مدت زمان مصرف علوفه بین گونه ها وجود دارد. به طوری که گیاهAlhagi persarum با اختصاص بیشترین میانگین (۹/۴۳ درصد) همراه با Aeluropus lagopoides با میانگین (۵/۳۱ درصد) در یک کلاس از نظر آماری قرارگرفته و بعد از آنها Atriplex leucoclada, Desmostachya bipinnata, Halocnemum strobilaceum, Tamarix mascatensis, Suaeda fruticosa, و یکساله ها به ترتیب ۶/۶، ۴/۵، ۶/۳، ۸/۲، ۳/۲ و ۷/۳ درصد قرار دارد و در نهایت گیاه Lycium shawii با اختصاص میانگین ۲/۰ درصد پایین ترین کلاس را از نظر آماری به خود اختصاص داده است. تفاوت معنی داری نیز در فاکتور اثر متقابل سال و گونه وجود داشت، به طوری که گونهAlhagi persarum  در سال دوم (۱۳۸۷) با ۷/۶۸ درصد در رتبه اول قرار گرفت. نتایج تجزیه واریانس درصد بهره برداری گونه ها نیز نشان دهنده تفاوت معنی دار بین سال های بررسی بود. سال های اول، سوم و چهارم در یک گروه و سال دوم با کمترین درصد بهره برداری (۴/۳۶ درصد) در گروه دوم قرار گرفت. بیشترین درصد بهره برداری مربوط به گونه Aeluropus lagopoides با ۳/۵۴ درصد در سال ۱۳۸۸ بود. بر اساس طبقه بندی شاخص ارزش رجحانی، گونه های Aeluropus lagopoides، Atriplex leucoclada و Alhagi persarum جزء گونه های با خوش خوراکی متوسط (رجحان متوسط) و گونه های Halocnemum strobilaceum و Desmostachya bipinnata جزء گونه های تقریبا غیر خوش خوراک (اجتناب نسبی) بودند.

Keywords:

چرای دام , روش زمان سنجی , روش تولید و مصرف , بز تالی