ساخت شهری هوشمند با استفاده از معماری و شهرسازی در مدیریت شهری

با تحلیل مقاله های پوشش دهنده مدیریت دولتی، نویسنده متوجه شد که برنامه ریزی شهری، یک فاکتورحیاتی، در توسعه شهری است. شهرهایی که منابع فکری مناسب و نهادهای مناسبی در کنار زیرساخت های توسعه یافته دارند، با نام شهرهای هوشمند شناخته می شوند. براساس نظریه نویسنده، برنامه توسعه فضایی محلی مناسب باید در این شهرها اعمال شوند. قسمت های حیاتی شهر، مکان هایی که بیشترین میزان توجه را از جانب سرمایه گذاران، دریافت می کنند (همانند پارک های فناوری، شرکت های R&D، توسعه دهندگان کسب و کار، مراکز انتقال فناوری و مجموعه های صنعتی)، قطعا باید در این برنامه ها تلفیق شوند. شهردارد ایزو ۳۷۱۲۰، عملی ترین روش، برای اندازه گیری عملکرد یک شهر است. فاکتوری که تصمیمات لازم، درباره مدیریت خاص را می گیرد، سطح فشار سرمایه گذاری است. در صورتی که این شاخص، دچار کاهش شود بنابراین ناحیه، لزوما نباید توسط برنامه های توسعه فضایی محلی، پوشش داده شود. این توضیح، تلاش می کند تا نقش شهرهای هوشمند، در مدیریت شهری را بررسی کند. نتایج، نشان دهنده روابط میان برنامه ریزی پوششی، فشار سرمایه گذاری و مناطق سبز هستند. نتیجه اصلی، طبقه بندی نویسنده از ۳۴شهر منتخب، با سایر متوسط، در لهستان است . روند آزمایشی، از روش های طبقه بندی همانند تحلیل سلسله مراتبی Ward استفاده کرده است.

Keywords:

شهرهای هوشمند , ایزو ۳۷۱۲۰ , توسعه شهری , مدیریت فضایی , هرزه روی شهری , روش های طبقه بندی , طبقه بندی