ارزیابی اثر بخشی فارموکولوژی لاموتریژین در مدیریت اختلال دو قطبی

اختلال دوقطبی یک اختلال روانی مزمن همراه مانیا/هایپومانیای تکرار شونده و همچنین دوره های افسردگی است. این بیماری در نهایت منجر به اختلال در عملکرد کلی فرد و کیفیت زندگی می شود.خطر خودکشی در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی بیشتر از سایر افراد با اختلالات روانی است. بنابراین، مدیریت موثر اختلال دوقطبی در دوره نگهدارنده ضروری است تا خطر عود را به حداقل برساند. سال هاست که لیتیوم درمان استاندارد این بیماری است، اما با عوارض جانبی و تراتوژنیک همراه می باشد. لاموتریژین برای پیشگیری از عود در درمان نگهدارنده اختلال دوقطبی تایید شده است.تاثیر لاموتریژین به اندازه لیتیوم می باشد. فارماکولوژی لاموتریژین در اختلال دوقطبی که مشتق تریازین است؛ مانع از انتشار گلوتامات می شود و کانال های سدیم حساس به ولتاژ را مهار می کند که باعث تثبیت غشاهای عصبی می شود. این دارو دارای اثر مهاری ضعیف بر روی گیرنده ۵-HT۳ دارد. در شرایط آزمایشگاهی مانع فعالیت ردوکتاز دی هیدروفولات می شود.بر اساس خواص تثبیت شده لاموتریژین در اختلال دو قطبی کاربرد بالینی داردو خلق و خو را تثبیت می کند، که بیشترین تاثیر را بر علائم افسردگی در اختلالات دوقطبی دارد. ، مکانیسم های اثر لاموتریژین تلاشی برای درک اساس کاربرد بالینی متمایز آن در مدیریت اختلالات دوقطبی و نقش آن در اختلال دو قطبی است. مکانیسم های لاموتریژین بر مشترکات و تفکیک های بین اعمال لاموتریژین، تثبیت کننده های خلقی واثرات کانال یونی، به ویژه مسدود کردن کانال سدیم، ممکن است نقش مهمی در اثرات ضد تشنج داشته باشد.. اقدامات ضد گلوتاماترژیک و محافظت کننده عصبی مکانیسم های نامزد مهمی برای اثرات روانگردان لاموتریژین هستند.

Keywords:

لاموتریژین , اختلال دوقطبی , اثربخشی