بررسی مطالعات آزمایشگاهی و تئوری بهبود ضریب رسانش گرمایی نانوسیالات

سیالات انتقال حرارتی مرسوم، مانند آب، روغن و اتیلن گلیکول که در صنایع مختلفی مانند فرآیندهای شیمیایی، تبرید، فرآیندهای سرد و گرم کردن، حمل و نقل، نیروگاه­ها و صنایع با اندازه ای در حد میکرومتر که خصوصیات انتقال حرارتی ضعیفی دارند، استفاده می­شوند. افزایش ضریب رسانش گرمایی ایده­ی کلیدی برای بهبود ویژگی­های انتقال حرارتی سیالات مرسوم است. از آنجایی که ذرات جامد دارای ضریب رسانش گرمایی بیشتری نسبت به سیال پایه هستند، انتظار می­رود که معلق­سازی ذرات ریز جامد در سیال پایه، باعث بهبود ضریب رسانش گرمایی شود. سوسپانسیون رقیق حاوی ذرات نانومتری را نانوسیال می­گویند که این دسته از سیالات خواص انتقال حرارتی را افزایش داده­اند و به نظر می­رسند که گزینه امیدبخشی برای سیستم­های گرمایی نسل بعدی باشند. به همین منظور پارامترهای مختلفی که بر روی ضریب رسانش گرمایی نانوسیالات اثر می­گذارند بررسی شده است و حتی مدل­های مختلفی هم برای پیش بینی ضریب رسانش گرمایی آن­ها ارائه شده است اما هنوز مدل واحدی که بتواند همه­ی مکانیزم­های احتمالی انتقال حرارت را برای نانوسیالات درنظر بگیرد وجود ندارد.

Keywords:

نانوسیالات , ضریب رسانش گرمایی , انتقال حرارت