تحلیلی بر زندگی قبایل کوچ نشین در اواخر دوره قاجاریه و رضا شاه

مقدمه: زندگی کوچ­نشینی یکی از شیوه های معیشت انسانی که درمناطق خشک و نیمه خشک گسترش دارد. زندگی ایلات به عوامل جغرافیایی همانند اقلیم، شرایط توپوگرافی دارد. کوچ کوچ­نشینان بنا به شرایط محیطی به منظور تعلیف دام­ها کوچ می کنند. بنابراین نوع کوچ اجباری است.هدف پژوهش:  بررسی زندگی قبایل کوچ­نشین ایران در اواخر دوره قاجار و رضا شاه است.روش شناسی پژوهش: این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و از نوع پس رویدادی به تحلیل زندگی عشایر ایران در اواخره دوره قاجار می­پردازد.قلمرو پژوهش: محدوده جغرافیایی ایران و در دوره زمانی ۱۹۲۰ میلادی به بعد است.یافته ­ها و بحث: در سال ۱۹۲۰کشور ایران کاملا هرج و مرجی را داشت و حکومت مرکزی تنها تهران و حومه را تحت کنترل داشت. جمعیت عشایر درآن زمان ۳/۱ تا۴/۱کل جمعیت بود. درسال ۱۹۲۱ رضا شاه از طریق کودتا بسر کار می­آید و در ابتداء وزارت جنگ را بعهده می گیرد وارتش را سازماندهی و تجهیز می­کند، سپس درسال ۱۹۲۵ رسما به قدرت می­نشیند. برنامه­های رضا شاه در قبال عشایر عبارت بود از خلع سلاح عشایر، اسکان اجباری و تغییر ساختار فرهنگی و اجتماعی آنها بود.ت اکتیک رضا شاه برای سرکوب عشایر این بود که با عشایر بزرگ پیمان­های صلح می­بست و سپس بعداز سرکوب عشایر ضعیف، رضاخان میان طوایف عشایری اختلاف ایجاد کرده و در نهایت خودش با سران عشایر بزرگ جنگید و آنها را سرکوب کرد.نتایج: نتایج نشان داد هدف رضا شاه برای ایران آنزمان، ایران متحد، مستقل، یک زبان و لائیک بود.

تحلیلی بر زندگی قبایل کوچ نشین در اواخر دوره قاجاریه و رضا شاه Keywords:

کوچ نشینی , عشایر , رضا شاه , اسکان اجباری , تخته قاپو کردن