مقایسه متغییرهای الکترومیوگرافیک در حرکت دراپ شات در بازیکنان نخبه پاراتنیس روی میز دارای آسیب نخاعی کامل و ناکامل در کلاس پنج نشسته

امروزه معلولیت یکی از مشکلات اصلی اجتماعی، بهداشتی و اقتصادی در سرتاسر جهان به شمار می رود. تخمین زده میشود کهبیش از یک میلیارد نفر در جهان با نوعی از معلولیت زندگی میکنند. حداقل یک پنجم آنها یعنی ۲۰۰ میلیون نفر، از معلولیت شدیدرنج می برند و مجبور به دسته و پنجه نرم کردن با مشکلات و محدودیتهای معلولیت در زندگی روزمره هستند. علاوه بر این، میزانمعلولیت در جهان به طور مداوم در حال افزایش که به دلیل افزایش سن در جمعیت جهان و افزایش قابل توجه بیماری های مزمناست. فعالیتهای ورزشی اغلب میتواند به عنوان یک ابزار مهم برای مشارکت افراد معلول در سطح جامعه باشد. کلاس بندی یکی ازمهمترین و چالش برانگیزترین موضوعات مورد بحث در ورزش معلولین است که مربیان و بازیکنان معتقدند که کلاس بندی با عدالتانجام نمی شود و بعضی از بازیکنان در کلاس هایی قرار میگیرند که توانایی آنها بسیار بالاتر از سطح آن کلاس میباشد. همچنیندر ایران مطالعات بسیار محدودی در زمینه ورزش معلولین به ویژه رشته پاراتنیس روی میز انجام شده است که با توجه به المپیکیبودن این رشته ضروری است در این زمینه مطالعات بیشتری انجام شود. با استفاده از نتایج این مطالعه میتوان تا حدودی در موردسیستم کلاس بندی در رشته تنیس روی میز قضاوت کرد و متوجه شد که آیا بین بررسی های پزشکی و فعالیت عملی ورزشکاران چهرابطه ای وجود دارد. از این رو، هدف تحقیق حاضر بررسی متغیرهای الکترومیوگرافیک در بین دو گروه دارای ضایعه نخاعی کامل وناکامل بود. شرکت کنندگان تحقیق بازیکنان رشته تنیس روی میز بودند که در کلاس پنج نشسته در مسابقات حضور داشتند. هر یکاز شرکت کنندگان در محیط آزمایشگاه تکلیف دراپ شات را اجرا میکردند و اطلاعات الکترومیوگرافیک آنها به ثبت رسید. تمامیداده ها در نرم افزار SPSS ورژن ۲۶ ثبت و با استفاده از آزمون آماری تی تست مستقل و یومن ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.اطلاعات دموگرافیک افراد شرکتکننده در دو گروه شامل میانگین سنی ۵/۴۰±۳۲/۱۰، میانگین وزنی ۵/۳۱±۷۱/۱۵، میانگین قدی ۱/۸۷±۸۵/۸۵ و میانگین فعالیت ورزشی ۲/۲۷±۷/۱۵ می باشند. لازم به ذکر است که سطح معناداری در آزمون های تی مستقل و یومن ویتنی کمتر از ۰/۵ ۲ در نظر گرفته شد. با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد میزان فعالیت عضلات دلتوئیدمیانی، دوسربازویی، ارکتوراسپاین و مایل خارجی در حرکات فورهندلوپ، بکهند و دراپشات تفاوت معناداری در دو گروه وجودداشت. در متغیرهای شروع و پایان فعالیت عضلانی هم در حرکات فوق در دو گروه تفاوت معناداری دیده شد. با توجه به این نتایجمی توان نتیجه گیری کرد که افراد دارای آسیب نخاعی ناکامل میتوانند اجرا و عملکرد بهتری نسبت به افراد گروه کامل داشته باشند،که این عملکرد بهتر میتواند در نتیجه مسابقات تاثیر بسزایی داشته باشد.

Keywords:

پاراتنیس روی میز , الکترومیوگرافی , کلاس بندی , آسیب نخاعی