بررسی اثر نارسایی در مولفههای کنشهای اجرایی حسابرسان بر قضاوت اخلاقی آنان

هدف از این مقاله بررسی اثر نارسایی در مولفههای کنشهای اجرایی(خود مدیریتی زمان، خود سازماندهی، خودکنترلی/ بازداری و خود انگیزشی) حسابرسان بر قضاوت اخلاقی آنان میباشد. مطالعه از لحاظ هدف کاربردی، از نوع توصیفی و با روش پیمایشی انجام شده است. جامعه مورد مطالعه شامل اعضای حسابرسان مستقل بوده که بر اساس فرمول تعیین حجم نمونه مرتبط با روش مورد استفاده برای آزمون فرضیهها تعیین(تعداد ۱۲۰ نفر تعیین و ۷۰ نفر پرسشنامه را تکمیل کرده) شده است. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه های استاندارد دارای طیف لیکرت استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده و نیز آزمون فرضیه ها، در قالب تحلیل توصیفی و آمار استنباطی با به کارگیری مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) به روش حداقل مربعات جزئی (PLS) صورت گرفت. نتایج نشان میدهد نارسایی در مولفههای خود سازماندهی(حل مساله) و خود کنترلی(بازداری رفتاری) اثر منفی بر قضاوت اخلاقی حسابرس دارد. از آن جهت که نارسایی در مولفههای مذکور(خود سازماندهی و خود کنترلی) بر حافظه(در بازیابی اطلاعات و رویههای مربوط به کار)، توجه و عملکرد اثر منفی داشته باشد و ضعف در موارد مذکور میتواند بر کیفیت قضاوت اخلاقی اثر منفی داشته باشد.

Keywords:

خود مدیریتی زمان , خود سازماندهی , خود کنترلی , خود انگیزشی , قضاوت اخلاقی حسابرس