نقش مرگ اندیشی در زندگی معنوی از منظر آیات و روایات

مرگ در مقابل زندگی واژه نام آشنا و از امور بدیهی نزد همه انسان ها به شمار می رود و وجدان بیدار و تجربه آدمی به آن اذعان دارد. پرسش اساسی این است که انسان در رویارویی با این پدیده حتمی باید چه اقدامی را روی دست گیرد، آیا آن را به دست فراموشی سپرده و عمرش را در انتظار رسیدن آن سپری نماید یا همواره در زندگی مرگ را یادآوری و خود را مهیای آن سازد. در آموزه های دین مبین اسلام برای تغییر سرنوشت و سعادت یابی انسان سفارش های زیادی شده و یکی از این سفارش ها تلاش برای درک حقیقت مرگ و اندیشیدن پیرامون آن است. از منظر آموزه های قرآنی و روایی مرگ اندیشی آثار مثبت فراوانی در زندگی انسان دارد که برای نمونه می توان به آثار تربیتی آن اشاره نمود. در این نوشتار تلاش شده است با رویکرد توصیفی و تحلیلی آثار مرگ اندیشی را در زندگی معنوی با تکیه بر آثار تربیتی از منظر آیات و روایات مورد بررسی قرار دهد. می توان گفت حقیقت بینی، هدفمندی زندگی، توسعه نگرش و اندیشه، تقویت بعد عبادی، انجام تکالیف و وظایف دینی، خودسازی و وارستگی در انسان ازجمله آثار مرگ اندیشی است؛ و از عوامل تقویت مرگ باوری و یاد آن، شناخت مبدا، تقویت شناخت مرگ و امکان وقوع آن، تفکر در آینده و سرنوشت خود و موانع مرگ اندیشی: عدم شناخت صحیح از مرگ، غفلت، پیروی از هوای نفس است.