امروزه
کارآفرینی و ایجاد بستر مناسب برای توسعه آن از مهمترین راه های پیشرفت اقتصادی کشورها و حتی عامل حیات و بقاء آنها به حساب می آید؛ درواقع به عنوان بارزترین پیامد عدم وجود
کارآفرینی در حیطه هر دانش، میتوان به عدم امکان اشتغال زایی برای تمام محصلان و متخصصان آن حیطه اشاره کرد، که این خود تاثیر بسیاری بر افزایش آسیبهای اجتماعی خواهد گذاشت. باوجود اینکه در کشور ایران در زمینه های فنی، کارآفرینیکارنامه نسبتا موفقی داشته است، اما در حیطه علوم انسانی مخصوصا، رشته
علوم تربیتی نمیتوان موفقیت های قابل توجهی را مشاهده کرد و این یعنی فارغ التحصیلان رشته
علوم تربیتی بیشتر در معرض آسیب های ناشی از عدم وجود
کارآفرینی در زمینه دانش و تخصص خود هستند؛ پژوهش حاضر قصد دارد برای ریشه یابی و حل این مشکل به ارائه راهکارهای موثر بپردازد . پارادایم پژوهش حاضر کیفی میباشد و گردآوری داده ها به شکل مطالعه اسنادی و تحلیل داده ها با رویکرد تفسیری-تجریدی بوده که به صورت تحلیل محتوای متن و ارائه نظریه جدید انجام گرفته است. در پی ورود بیماری
کووید-۱۹ به زندگی بشر موجب شد که در سیستم آموزشی تغییراتی اجباری صورت بگیرد که به عنوان یکی از مهمترین تاثیرات آن، میتوان به گوشزد ضرورت کسب دانش مربوط به آموزش دادن به صورت مجازی اشاره نمود. حاصل پژوهش حاضر بیانگر این مطلب است که بجای نگاه به رشته
علوم تربیتی به عنوان یک مجری آموزشی، میتوان به عنوان یک خالق آموزشی به آن توجه کرد؛ و در واقع یک متخصص
علوم تربیتی میتواند در همه جای بطن جامعه و همه مشاغل حضور فعال و موثر داشته باشد.