اثربخشی روش تدریس معکوس بر اضطراب امتحان و یادگیری خودراهبر دانش آموزان شهر مرودشت

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روش تدریس معکوس بر اضطراب امتحان و یادگیری خودراهبر دانش آموزان بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ روش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانش-آموزان متوسطه دوم شهر مرودشت بوده است بدین صورت که از بین دبیرستان های شهر مرودشت ۲ مدرسه انتخاب و سپس از هر مدرسه یک کلاس انتخاب شد و افراد انتخاب شده به صورت جایگزینی تصادفی به دو گروه آزمایش(۳۰ نفر) و کنترل (۳۰ نفر ) تقسیم شدند. نمونه مورد بررسی از طریق پرسشنامه اضطراب امتحان ساراسون، پرسشنامه یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران و انجام مداخله (روش تدریس معکوس) مورد سنجش قرار گرفتند. داده های گردآوری شده در دو سطح مورد تجزیه و تحلیل (آمار توصیفی و آمار استنباطی) قرار گرفت. در سطح آمار از میانگین و انحراف معیار و در سطح آمار استنباطی از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که روش تدریس معکوس بر اضطراب امتحان دانش آموزان تاثیر معنادار دارد؛ روش تدریس معکوس بر یادگیری خودراهبر دانش آموزان تاثیر معنادار دارد.

Keywords:

روش تدریس معکوس , اضطراب امتحان , یادگیری خودراهبر , دانش آموزان