بررسی رابطه بین خویشتن داری و خودشکوفایی با خودکارآمدی مدیران مقطع ابتدایی شهرستان میرجاوه

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خویشتن داری و خودشکوفایی با خودکارآمدی مدیران مقطع ابتدایی شهرستان میرجاوه بود. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر عبارت است از کلیه مدیران مقطع ابتدایی شهرستان میرجاوه با تعداد ۲۲۵ نفر که طبق جدول مورگان تعداد ۱۴۲ نفر با روش نمونه گیری در طبقه ای تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه های بومی شده خویشتن داری دیوید وتن و کیم کامرون (۱۹۹۱) با ۱۳ سوال، پرسشنامه خودشکوفایی اسماعیل خانی و همکاران (۱۳۸۰) با ۲۵ سوال و پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۸۲) با ۱۸ سوال و پایایی به ترتیب ۸۳/۰، ۹۳۶/۰ و ۹۶۸/۰ می باشد. نتایج آزمون همبستگی نشان داد که بین خویشتن داری و خودشکوفایی با خودکارآمدی مدیران مقطع ابتدایی شهرستان میرجاوه رابطه معناداری وجود دارد. همچنین نتایج آزمون رگرسیون گام به گام نشان داد که ۲۹ درصد از تغییرات خودکارآمدی توسط سه بعد منع کننده و طبقه بندی نشده و اولیه؛ و ۳۳ درصد از تغییرات خودکارآمدی توسط متغیر خودشکوفایی قابل پیش بینی بود.

Keywords:

خویشتن داری , خودشکوفایی , خودکارآمدی , مدیران مقطع ابتدایی