ظرفیت های توسعه گردشگری در سواحل مکران

Publish Year: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 198

This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

MAKRANC04_074

تاریخ نمایه سازی: 24 اردیبهشت 1402

Abstract:

گردشگری بخشی اقتصادی و یکی از پرسرعت ترین بخش های در حال رشد برای اکثر کشورهای جهان است. طبق گزارش بانک جهانی یونسکو گردشگری به عنوان گذرنامه توسعه معرفی شده است . با توجه به قابلیت های کشور ایران برای جذب توریسم وگردشگر درون مرزی و برون مرزی این انتظار می رود که از مکان ها و محیط هایی که پتانسیل جذب توریسم دارند، بهره وری به عمل آید که این نیاز به شدت در سواحل احساس می شود. سواحل به منزله فضایی مطلوب برای گردشگری، از سده های پیش مورد توجه گردشگران بوده و گردشگری دریایی و ساحلی یکی از بخش های صنعت جهانی گردشگری به شمار می رود که به سرعت رو به گسترش است. مفهوم گردشگری ساحلی طیف کاملی از گردشگری، فراغت و فعالیت های تفریحی را که در نواحی ساحلی و آب های نزدیک ساحل روی می دهد، در بر می گیرد. در این میان، سواحل مکران و چابهار که تنها سواحل اقیانوسی ایران هستند از استعداد و توانایی فوق العاده ای برای توسعه گردشگری ساحلی و دریایی برخوردار است. سواحل مکران دارای ظرفیت های گردشگری بسیاری است که در صورت برطرف کردن مشکلات زیرساختی حوزه گردشگری، این منطقه بیش از پیش گردشگران داخلی و خارجی را به سوی خود جذب خواهد کرد. منطقه مکران با داشتن جاذبه های گردشگری متنوع و برخورداری از زمینه های فرهنگی و تاریخی مشترک در میان کشورهای ایران و پاکستان و افغانستان پتانسیل تبدیل شدن به مقصدی مشترک برای گردشگری منطقه را داراست؛ اما نکته اصلی استفاده از ابزارهای مناسب برای ایجاد این رونق است. یکی از ابزارهای مفید، دنبال کردن دیپلماسی گردشگری است. در این خصوص پیشنهاد می شود با احداث جاده های ساحلی مشرف به دریا، ایجاد شرکت های تخصصی گردشگری و اکوتوریسم، توسعه اقامتگاه ها و مراکز خدماتی و تسهیل روادید برای جهانگردانی که با اتومبیل شخصی وارد ایران می شوند و تشویق شرکت های بیمه برای پوشش بیمه ای جهانگردان زمینه را برای جذب بیشتر گردشگران درون مرزی و برون مرزی فراهم آورد که این مهم جز با پشتیبانی نهادها و سازمان های مربوطه میسر نخواهد شد

Authors

سیده کوثر موسی پور

دانش آموخته کارشناسی ارشد ترویج و آموزش کشاورزی، دانشگاه زنجان، تهران، ایران

بهمن خسروی پور

استاد گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشگاه دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان ، تهران، ایران