بررسی تاثیر ضریب افزایش مقاومت بتن ناشی از محصوریت در نشیمن بتنی به روش اجزای محدود و طراحی با مدل بست وبند

روش بست وبند روش نوین طراحی است که در طراحی اعضا یا نواحی از اعضای بتنی که به علت ناپیوستگی هندسی یا باردارای توزیع کرنش غیرخطی در ارتفاع مقطع شده اند بکار می رود. در اینگونه نواحی فرضیات عادی خمش که بر مبنایتوزیع کرنش خطی در ارتفاع مقطع بناشده اند کاربرد ندارد. در این مقاله به بررسی تاثیر ضریب افزایش مقاومت ناشی ازمحصوریت بتن در نشیمن بتنی با استفاده از روابط روش تحلیلی بستوبند و طرح آن پرداخته شده است؛ بدین صورت کهبا اعمال بارگذاری بر مدل نشیمن بتن آرمه با ابعاد مشخص از روش تحلیلی بست وبند، با و بدون اثر ضریب محصوریت برایبتن به تحلیل و طرح آرماتور گذا ری برای مدل مبادرت شده و سپس نتایج حاصل با تحلیل دقیق اجزای محدود در نرم افزارآباکوس مقایسه شده است.درنهایت با توجه به محاسبات و مد لسازی مربوطه ، نتیجه بر آن شد که تاثیر ضریب محصوریتدر نزدیک شدن نتایج به واقعیت بسیار موثر میباشد؛ گرچه وجود اثربخ شی این ضریب باعث کاهش نسبت شکست، درمقایسه با نتایج واقعی میشود و با توجه به این موضوع میتوان دریافت که روش بس توبند را هم میتوان در دسته روش هایتحلیلی با محافظه کاری بالا دانست .

Keywords:

نشیمن بتن آرمه , مدل بست وبند , ضریب محصوریت , روش اجزا محدود