تحلیلی بر سطوح برخورداری مناطق شهری از شاخص های هوشمندسازی شهری؛ مطالعه موردی: شهر اصفهان

با افزایش مداوم جمعیت شهرها، استفاده از راه حل های بهینه برای بهبود کارآیی و عملکرد شهرها ضرورتی انکار ناپذیر است. استفاده از راهکارهای کارآمد و نوآورانه برای ارتقاء زیرساخت های شهری، همزمان با افزایش تقاضای خدمات و فراهم کردن نیازهای روزافزون شهروندان و بهبود رفاه شهروندان بسیار مهم است. هوشمندسازی شهری یکی از ایده هایی است که ابتکارات آن در سراسر جهان به عنوان یک انقلاب اساسی در توسعه پایدار مناطق شهری تلقی می شود و ارتقاء کیفیت زندگی و تجربه شهروندان در خدمات شهری اغلب به عنوان هدف نهایی برای ابتکارات هوشمندسازی در نظر گرفته می شود؛ بنابراین با توجه به اهمیت این موضوع پژوهش حاضر به بررسی و تحلیل سطوح برخورداری مناطق شهر اصفهان از شاخصهای هوشمندسازی پرداخته است. روش پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی و هدف آن کاربردی- توسعه ای است. جمع آوری داده ها به روش کتابخانه ای-اسنادی و میدانی صورت گرفته است و جامعه آماری پژوهش را مناطق ۱۵ گانه شهر اصفهان تشکیل می دهد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تکنیک تاکسونومی عددی و مدل موریس انجام شد. نتایج پژوهش در مدل تاکسونومی عددی و موریس نشان می دهد منطقه ۵ در رتبه نخست برخورداری و منطقه ۱۱ به عنوان محروم ترین منطقه به شمار می آید و در نهایت پیشنهادات ارائه شده در این راستا به شرح زیر است: ایجاد زیرساخت ارتباطی و دستیابی به شبکه حمل و نقل و ترافیک پیشرفته و یکپارچه و ارتقاء ایمنی شبکه معابر، سهولت دسترسی و استفاده از محوطه فضای سبز برای همه شهروندان و بهره گیری از اصول زیبایی شناسانه، جهت ایجاد فضاهای مطلوب انسانی. بهبود مستمر کیفیت خدمات الکترونیکی شهرداریها و ارائه برنامه های آموزشی و فرهنگ سازی توسط شهرداریها برای استفاده از خدمات، مناسب سازی شبکه معابر شهری مانند، پیاده روها، سواره روها و محیط های مرتبط از نظر مبلمان شهری، نورپردازی و ... برای معلولان و جانبازان.

Keywords:

ظریات توسعه شهری , هوشمندسازی شهری , مدل تاکسونومی , مدل موریس , شهر اصفهان